[Μόνο αν πας από δρόμο] / Γρηγορία Πελεκούδα

Μόνο αν πας από δρόμο
που δεν υπάρχει έκσταση για να φτάσεις
σε κάτι που δεν ξέρεις,
πρέπει να πάρεις τον δρόμο της άγνοιας
κι όπου βρίσκεσαι είναι εκεί
όπου δεν βρίσκεται το τέρμα.

Μόνοι σ΄έναν κόσμο ρεμβασμού
στο σοκάκι που δεν περπατήσαμε
τους αντίλαλους ακολουθήσαμε
που αντηχούν μες στο μυαλό,
στον παλλόμενο αέρα φωνή πουλιού
δεν λάλησε γιατί οι άνθρωποι
δεν άντεξαν την πραγματικότητα
τον περασμένο χρόνο και το μελλούμενο
χρόνο, αυτός που θα μπορούσε να ταν κι αυτός
που ήταν, σημαδεύουν το τέρμα το τωρινό.

Στο ακίνητο ούτε στάση ούτε κίνηση
Στη λύτρωση υφαίνεται η ανημποριά,
Στο χρόνο μόνο μες στο χρόνο
μπορεί η στιγμή να πλεχτή με το μέλλον.
Σ΄ένα μισόφωτο μήτε φως της ημέρας
μπορεί να ντύσει το σχήμα μας, με φωτεινή
ακινησία τον ίσκιο μας,
μόνο ένα τρεμόσβημα πάνω στα ρημαγμένα
μέτωπα ένα τσουλούφι περιδινείται
από την ένταση, υπνωτισμένο αξιοπρεπές
στη ρυτίδα γλιστρά.

Ότι απόμεινε...