Η πιο αρχαία στιγμή του πόνου. ~Στέλλα Βρακά~

Με συνέπαιρνε το απάτητο φως
μ' αποτίναζε η έκπληξη
έσπαγε η φωνή
έμεναν τα γράμματα
τα συνέλεγα προσεχτικά
να κάνω λέξεις.

Με τριγύριζε
η καπνισμένη αθωότητα
με καθήλωνε
η πιο αρχαία στιγμή του πόνου.

Μα δεν μπορούσα να παρακάμψω
το εκμηστηρευμένο φως
που ξεσήκωνε την νύχτα
κι ήταν γιομάτο αποκαλύψεις
για τους παμφάγους λυγμούς
στο ξεπαστρεμένο της γης.