Αντί Ιστορίας με Φεγγίτη / Αφεντουλίδου Άννα

Ελα να σού δείξω είπες τον φεγγίτη του σπιτιού
πολύ παλιό αυτό το σπίτι
γυρνούν μέσα του ακόμα ανάσες βογκητά και στεναγμοί
στο βάθος κάστρα του παλιού καιρού
μη μη είπες μη βγαίνεις
αλλά εγώ σκαρφάλωνα κόκκινα τα κεραμίδια τυλιγμένοι σωλήνες παράξενου υλικού
είχα βάψει πρώτη φορά τα νύχια μου ταίριαζαν
κόκκινα
ασημί και το φεγγάρι ταίριαζε
η στέγη της εκκλησίας πολύ μακριά
δεν κινδυνεύαμε
η μέση μου γυμνή γδάρθηκε στην κόψη
πετούσαν σύννεφα πουλιά κι αστέρια
νεράιδες παιδιά και νάνοι
το πιάνο έτριξε γκλανκ
ποτέ δεν έπαιξα, είπες, καλά
μόνο μιλούσα μιλούσα στο ραδιόφωνο
υγρή γλυκιά φωνή
χτυπούσες το κεφάλι μου στο πάτωμα
την ώρα που βυθίστηκες στο σώμα μου

μημη είπα
οι γάτες πάντα περπατούν στην άκρη της βροχής
αλλά εσύ δεν άκουγες
με τράβηξες μέσα σου και χάθηκα
δεν υπάρχεις δεν υπάρχεις έγραφες
κι εγώ σε πίστευα
ό,τι κι αν έλεγες εγώ σε πίστευα
κι ας με ανάγκαζες
μετά
να γλείφω τους λεκέδες
απ΄το παλιό μου αίμα

Ιστορίες εικονικής ισορροπίας της Άννα Αφεντουλίδου: Ποιητική Συλλογή από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013

Δέχτηκα το χαλινάρι 

για ν' απολαύσω τον ιππέα 

για να καλπάσω εγώ μαζί του 

ξεγελώντας 

ότι αυτός έχει το πρόσταγμα 

Μέχρι στιγμής 

καλά τα πήγα 

Αλλά όσο ανόητο να είσαι αφέντης 

Τόσο πληκτικό να είσαι δούλος

Άννα Αφεντουλίδου (μικρό βιογραφικό)

Η Άννα Αφεντουλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο ασχολήθηκε με την ποίηση του Α. Εμπειρίκου και τη σύγχρονη κυπριακή λογοτεχνία.
Συμμετείχε στην ανθολογία διηγήματος "Θεσσαλονίκη 2012" (Ιανός) καθώς και στην ανθολογία "The Red Thread, Contemporary tales from Athens to Essex" (AutoPrint, Essex 2013). 

περισσότερα: http://www.biblionet.gr/author/88751/%CE%91%CF%86%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85,_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1

Έργα της

• (2017)Η οδυνηρή μνήμη της σάρκας, Εκδόσεις του Φοίνικα
• (2016)  Εικονο-γραφίες συν-ηχήσεων, Γαβριηλίδης
• (2014)  Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ, poema
• (2013)  Ιστορίες εικονικής ισορροπίας, Γαβριηλίδης / Ποιήματα
• (2010)  Ελλείπον σημείο, Πανδώρα / Ποιήματα

Γάμος της Άννας Αφεντουλίδου

Χαράσσω τους μηρούς

και τρέχει

μαύρο αίμα

Ανίδεος ο θάνατος

ακολουθεί

Θα παντρευτώ αύριο

έναν άνεμο

Να τριγυρνώ

για πάντα

στις σκιές του

Χρωματισμένη

με φως

απ¢ τις ανάσες σου

Σήριαλ killer ... της Άννας Αφεντουλίδου

Μικρή μου πόρνη

είπε

δεν μοιάζεις

με καμία

Κι εγώ

τον πίστεψα

Τώρα σφαδάζει

ο χρόνος

στα χέρια του

Κι εκείνος

χαράσσει

ένα ακόμα

ποίημα

στο δέρμα μου 

Η Ιστορία των απογευμάτων ...της Άννας Αφεντουλίδου

Έμενες στον 6ο κι εγώ στον 4ο.

Έλεγαν πως ήμουν παράξενο παιδί αλλά εγώ δεν.

Ήμουν όπως.

Το μόνο που έκανα κρατούσα σημειώσεις σε ένα ημερολόγιο που έλεγαν άνθρωποι δύσκολες ιστορίες.

Σε είχα συναντήσει 2-3 φορές μέσα στο ασανσέρ. Μύριζες καπνό καφέ και ξύρισμα.

Σού έφερα το ημερολόγιο

Κύριε, είπα…είπες άφησέ το,

είπα όχι,

είπες καλά. Και μ’ άφησες να σταθώ δίπλα σου στο γραφείο.

Η οθόνη ανοιχτή έδειχνε άλλους κόσμους. Δίπλα σου βιβλία, εικόνες μουσικές ίσως και ταινίες με άλλες ζωές.

Το ωραίο ήταν το παράθυρο που έδειχνε ύπουλο φθινόπωρο να λέει θα ανοίξουν τα σχολεία σε λίγο Γαμώτο μου.

Κοίταζες με προσοχή τα γραπτά μου αλλά εγώ σου άγγιξα το πόδι με το γόνατο, γιατί έτσι έκανε η Μαντόνα στην ταινία. Άπλωσες το χέρι σου πίσω μου.

Σκέφτηκα ότι αυτή τού έσταζε λιωμένο κερί στην κοιλιά κι εκείνος στέναζε.

Έβαλες τα δάχτυλά σου μέσα, σε εκείνο το σημείο που γράφει Ι love comics.

Πόνεσα αλλά ήταν ωραίο όπως στο κρυφτό που γδέρνεσαι πάνω στον τοίχο

με τράβηξες με δύναμη αλλά εγώ δεν τραβήχτηκα

κάψιμο τσούξιμο ψίθυρος μημηφοβασαι ωραίοθαείναιμη

φωνή καθησυχαστική έβρεχε τον λαιμό μου

θροΐσματα φερμουάρ πατζούρια σεντόνια

όταν ένιωσα ζεστό πολύ υγρό να κυλάει στα πόδια μου

έλεγα τα λευκά μου σανδάλια πώς θα καθαρίσω να μη με

αλλά

ξέρω ότι

κάθε απόγευμα θα είμαι εκεί

έχω καιρό μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία

ξέρεις ότι

δεν θα προλάβεις ποτέ

να μού τα μάθεις όλα    

Αντικρίζω / Αλεξάνδρα Βαίτση-Βάκρου

Αντικρίζω περίλυπα την εγκατάλειψη

των ραγισμένων βράχων

που κρατούσαν με δύναμη κάποτε

τις ασήκωτες χιονοστιβάδες

των δοξασμένων ημερών.

Τιθασεύομαι απ’ το παράπονό τους,

που με δάκρια λησμοσύνης πλημμυρίζει

τις πτυχές της ανάγλυφης όψης

καθώς η περηφάνια διώχνεται απ’ τις ρωγμές

που χάραξε αδιάκριτα μέσα τους

το αμείλιχτο πέρασμα του χρόνου.

            

Αλεξάνδρα Βαΐτση - Βάκρου (βιογραφικά στοιχεία)

Η Αλεξάνδρα Βαΐτση - Βάκρου γεννήθηκε στη Μαγουλίτσα της Καρδίτσας. Εκτός από τις εγκύκλιες σπουδές της που περάτωσε στην Αθήνα  εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Δημοσιεύει ποιήματά της  σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. 

Έχει εκδώσει εφτά ποιητικές συλλογές και μία μελέτη. 

 Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στα αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά και σέρβικα. Μέρος του έργου της περιλαμβάνεται σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες ποίησης.

Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.

 Έργα της 

• « Καρτερώντας της Ανάσταση » ποίηση , 1981 εκδ . Α.Ζουμαδάκης κ Σία. 
• « Διαμαρτυρόμενοι Καιροί» ποίηση , 1984 εκδ .Παρασκευοπούλου . 
• Οκτώ φωνές : ποίηση ομαδική έκδοση 1986 εκδ .Παρασκευοπούλου .  
• Ηλιοτρόπια του Χειμώνα ποίηση 1986 εκδ .Παρασκευοπούλου .
• Υπάρχεις ποίησή μου : ποίηση 1989 εκδ Μαυρίδης 
• Απολογία στον ήλιο : ποιηση 1992 εκδ Προμηθεύς
• Πορία στην ομίχλη : ποίηση 1996 εκδ Μαυρίδης 
• Ταξίδι χωρίς όνομα : ποίηση 2010 εκδ Χάρη Πάτση 
• Η δύναμη της αγάπης : βραβευμένο διήγημα που δεν έχει εκδοθεί

"Αχτίδες Ζωής " (Συλλογή Διηγημάτων) και " Κραδασμοί Ψυχής" (Ποίηση) : Δύο Βιβλία της Συγγραφέας και Ποιήτριας κας Ελένης Τυρίμου

που με την υπ΄ αριθμ: 7.22.22. 1176 / 21 Ιουλ 2017 απόφαση της Διεύθυνσης Μέσης Εκπαίδευσης εγκρίθηκαν και θα συμπεριληφθούν στον κατάλογο των προτεινόμενων βιβλίων για τον εμπλουτισμό των σχολικών βιβλιοθηκών και αξιοποίησή τους από τους καθηγητές και τους μαθητές.  

Με την Ποιήτρια μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω του συνδέσμου: https://www.facebook.com/eleni.tyrimou

ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ / Τασούδης Κ. Γιώργος

Βαστάζο τα βαλλόμενα

πόσους Χριστούς θα στείλεις στο σταυρό.

Σκαρώνεις πλίνθους,

στρώνεις λιθόστρωτα να τα μονοδρομείς

προς τ’ αναπότρεπτο μαρτύριο του οφειλέτη.

Βουβός κλαυθμός και οδυρμός

τ’ απόγευμα στο δένδρο.

Ξεχειλωμένες πλαδαρές λαότητες

λιώνουν σανδάλια,

με γόνατα καμήλου εκλιπαρούν

για έναν σου ασπασμό στο μέτωπο

που πλέον χάσκει λεκιασμένο.

Ευρώπη, Ευρώπη,

αγρέ του κεραμέως και αγριοσυκιά

ήρθε η σειρά σου για να λικνιστείς

γιατί είσαι σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα του Ισκαριώτη.

(17 Νοεμβρίου 2016)

Ο ΗΓΕΜΩΝ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ / Τασούδης Κ. Γιώργος

Ηγεμών

Χωρίς ηγεμονία

Χωρίς ηγεμονευόμενους

Και δίχως ηγεμόνευση.

Κι όμως ηγεμονευόμενος

Απ’ την ανηγεμόνευτη

Ηγεμονία σου,

Κάποιο ξέφτι,

Της δίχως ηγεμόνευση

Και ηγεμονευόμενους

Ηγεμονίας σου,

Θα βρεις να σ’ ορίσει

Ηγεμών του Τίποτα.

(16 Δεκεμβρίου 2016)

ΜΑΡΜΑΡΟΣΚΟΝΗ / Τασούδης Κ. Γιώργος

Το βράδυ δε θα σου δοθώ.

Λυπάμαι, όχι.

Απ' το πεπερασμένο υλικό

Ατέρμονο σε σμίλεψα,

Xάρμα των οφθαλμών

Και μνήμονα των τύψεων.

Όλα σου χαρισμένα

Άπαξ και διαπαντός∙ το βλέμμα της αιώνιας

Αυτοψίας, το βήμα ν’ απορούν αν πώποτε

Τολμήσεις, η δόξα π’ όταν σβήνουνε το φως

Σ' ιστορικά αφηγήματα κι αφηρημένες

Νεύσεις μένει αντικατοπτρισμένη.

Είσαι η πίστωση τ’ αέναου.

Που πάνω σου ακέριο συμποσείται.

Όμως, απόψε ανήκω αλλού.

Τα διαβρωμένα μου απ' το βράχο

-Ίδια βράχος- ακροδάχτυλα,

Το χάδι ετούτης της τροφού της σκούφιας μου

Και ξενιστή του πνεύμονα

Ποθούνε να γητέψουν.

Πριχού μια ξαφνική νεροποντή

Ή κάποιο άγαρμπο αγέρι

Τη σκορπίσουν -θολούρα που διαβάλλει την ορμή

Κι οι σκέψεις δε προκάμουνε μεθόριους

Ν' αλαργέψουν συνειρμούς.

Όπως την ψηλαφούν να στοχαστώ και να ερμηνεύσω

Άραγε τι απόμεινε απ' του οίστρου τον αναβρασμό

για ν' απολεπισθεί,

Καλέμι και σφυρί στα υποβόσκοντα σαρίδια

Ν' αλάφραινε το δόλιο κάλλος, σάμπως

Κι αποκατασταθεί, στου επιμύθιου τη σβέση,

Ως τελεσίδικο υνί της Γνώσης.

(11 – 13 Δεκεμβρίου 2016)

ΣΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑ / Τασούδης Κ. Γιώργος

Αχνή αχλή

και φώτα αιωρούνται στις λεωφόρους.

Μάρτυρες αψευδείς

που καταμαρτυρούν

πως ήρθαν πάλι οι εχθροί

ντυμένοι τον εαυτό τους,

καθώς παρήλθε, βλέπεις,

ο καιρός της συστολής

και της αβρότητας∙

Ανεπιστρεπτί.

Η Πόλις

υποδέχεται μ’ αξιοπρέπεια και συγκατάβαση

τον ερχομό τους.

Εκφράζει τα βουλόμενα –η άμοιρη,

παραδομένη, σιωπηρά, απ’ τους αμέτοχους,

σ’ ενώσεις χημικές και πετροπόλεμο.

            Όμως, η φτέρνα τους δε θα γενεί περπατησιά σου.

            Οι αλαλαγμοί τους δε θα σμίξουν με τ’ αυτιά σου.

            Είσ’ αυτοί που σ’ ήθελαν καημό

            κι όχι χαβούζα.

Σκουπιδοτενεκέδες

–αντικατοπτρισμός της εποχής τους,

κείτονται νεκροί

και στην πυρά τα σπλάχνα τους ταΐζουν.

Ατάκτως ερριμμένα στα σοκάκια

μάρμαρα και ορυκτά,

που ο αλλοτινός τα είδε Παρθενώνα

κι οι τωρινοί να σπάζουνε κεφάλια.

Τ’ αρχαίου κάλλους αναμόρφωση

και προαιώνιε ανθέ:

Στη σφύρα αφού σ’ ορέγονται

παραδομένη,

οι αιώνιοι λούστροι του Βαραββά,

οι πλάτες μας αμόνι ας γενούν

και θυσιαστήριο.

Κάποτε κάποιου οι πληγές

ανάστησαν την οικουμένη.

(18 - 22 Νοεμβρίου 2016)

ΣΚΕΨΕΙΣ … (Αιτία κι αφορμή της μέρας) / Ζωχιού Λυγερή

Σκέψεις …

Φευγάτες σαν αερικά

Που αλαφροπατούν σε καταιγίδα

Ή στο απομεσήμερο

Που κατακάθεται η μέρα

Και χελιδόνια που κατηφορίζουνε

Για τον Νοτιά

Σαν μυριστούν χειμώνα

Ή σαν νερό καθάριο

Που ξεδιψά πριν απ’ την ανηφόρα

Σκέψεις …

Κορμιού γοργό στροβίλισμα

Σε φαντεζί φιγούρα

Ή γάργαρο νερό                                                            

Που ξεγλιστρά από παντού

Χαριτωμένα

Σκέψεις …

Στιγμής λαμπίρισμα

Νερού καθάριου

Στου ήλιου τ’ απαλό το φίλημα

Κι αντικαθρέφτισμα του ορίζοντα

Σε μάτια ταξιδιώτη

Σκέψεις …

Σύννεφα σκαλωμένα

Σ’ όνειρα και διλλήματα

Ξαφνιάσματα του νου

Γι’ απρόσμενα ταξίδια

Μειδίασμα του χρόνου που περνά

Στραφτάλισμα και χάδι

Σκέψεις …

Συντρόφισσες του νου

Αερικά, νεράιδες …

Απρόσκλητες κι άλλοτε αγαπημένες

Φίλες, δασκάλισσες και μάγισσες

Της καθημερινότητας

Αιτία κι αφορμή της μέρας

Σκέψεις …

Ξέφραγοι άγγελοι σε υπηρεσία

Κλειδούχοι λύπης και χαράς

Σκέψεις …

Πίνακας: ''Αναπόληση'' / Λυγερή Ζωχιού

ποιητική συλλογή ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ του Ντέμη Κωνσταντινίδη, κυκλοφορεί από τα 24 γράμματα,

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ποιητική συλλογή ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ του Ντέμη Κωνσταντινίδη, που κυκλοφορεί από τα 24 γράμματα, περιλαμβάνει τόσο πρώιμα ―σχεδόν εφηβικά― όσο και κατοπινά ποιήματα, κάποια μάλιστα πολύ πρόσφατα, που συγκεντρώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από διάσπαρτα χειρόγραφα και δημοσιεύσεις. Με αυτήν την έννοια, αποτυπώνει μία πορεία αγωνιώδη και κοπιαστική, όχι όμως χωρίς τις απολαβές της συμφιλίωσης με την εσωτερική φωνή. Όσο κανείς προσέχει (κι όσο αντέχει), θ’ ανακαλύπτει στις σελίδες της, συν τω χρόνω, τον ενοποιητικό παράγοντα του τυχαίου. Προτείνεται, λοιπόν, η μη γραμμική ανάγνωσή της.

http://dyslexiashop.gr/index.php/product/123123/

Kείνες τις μέρες

Είχε βρει αυτός τρόπο
και τα βόλευε:
χρόνια ψάλτης στους Άγιους Πάντες,
ασφαλιστής το επάγγελμα―
είτε αργίες είτε καθημερινές,
το ίδιο πελατολόγιο
να τρομοκρατεί
και να καθησυχάζει.

Μουσικοδιδάσκαλο πια,
οικογενειάρχη,
διορισμένο στη Μ. Εκπαίδευση
―ποτέ δεν έδωσ’ αφορμή,
λόγο κακό δεν είπε για κανένα,
κρεμασμένο τον βρήκανε
κείνες τις μέρες
του Χρηματιστηρίου.

ΣΕΙΡΑ: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (αρ. σειράς 30)

Τίτλος: Σε κλειστά βιβλία

Συγγραφέας: Ντέμης Κωνσταντινίδης

Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Μαρία Καπετανάκη

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα,  Νοέμβριος 2017

ISBN: 978-618-3022-4-5

Σελίδες: 146

Διάσταση σελίδας: 1 7×24cm

Γραμματοσειρά: Minion Pro, 12’

Χαρτί: Chamois 120gr

Εκδόσεις: 24γράμματα / Γιώργος Δαμιανός

Διευθύνσεις / Κεντρική Διάθεση:

α. Πεντέλης 25α και Αίαντος 2α, Βριλήσσια, 152 35

β. Ηρώων Πολυτεχνείου 8, Αγία Παρασκευή, 153 42

Τηλ.: +30 210 612 70 74, +30 210 600 87 50

Email: info@24grammata.com

Web site / e-shop: www. 24grammata.com

Copyright © 2017 24γράμματα

Συνομιλία με το ποίημα «Η Άννα που ήταν τρελή» της Ανν Σέξτον / Ελένη Λύτρα

Από τη συλλογή,"Για την Άννα"

Δος μου εκείνο το τριαντάφυλλο πάλι
που μου ψιθύριζε «Πάρε με μέσα σου.
Πάρε με. Πάρε.»
Και πάψε να φοβάσαι όπως κι οι γύρω μου
εμένα και το άλλο μου πρόσωπο…
εκείνο που μαρτυρά ένα «λοιμώδες νόσημα‘»…
Κι έλα πες μου..
Μήπως διατάραξα την ηθική σου υπόσταση;
Μα η ψυχή γέμισε άρωμα….
Μήπως σου έκλεψα την πολύτιμή σου ενέργεια;
Να σου χαρίσω ήθελα…
Έλα πες μου,
ή καλύτερα γράψε μου
από κει απ’ τα ξένα,
είναι τόσο μακριά για να σ’ ακούσω
γράψε μου.
«Άννα δεν είσαι τίποτα άλλο από στάχτες …»
Ναι, οι στάχτες που σκορπίστηκαν…
Ή μήπως μου το είπες
και δε θέλησα να το πιστέψω
γράψτο μου όμως θα είναι καλύτερα
ίσως έτσι καταφέρω να τις συμμαζέψω
μέσα σ’ ένα ξεχωριστό σταμνί
να τις κρατήσω σε περίοπτη θέση
για να θυμάμαι

Πάρτι / Βαρδάκας Νίκος

Κεριά  φωτίζουνε  το  δωμάτιο  αυτό  που

οι  ποιητές  ονομάζουνε  αύριο. Δυνατά

ακούγεται  η  μουσική, όσο  το  πιάνο  και  τα

βιολιά  ζευγαρώνουν  στην  ψυχή.

Φωνές  και  τραγούδια, κρασί  και  λουλούδια

ψέγουν  το  Είναι  μας  και  μαλώνουν  την  Πούλια.

Ως  το  πρωί, μέχρι  ο  ήλιος  να  φέξει  αυτό  το  πάρτι

πρέπει  να  αντέξει.

Να  ξεφύγουμε  απ΄το  σώμα  μας, να  καούμε  στο  χρώμα  μας.

Το  γκρίζο  να  γίνει  μαβί, να  αλλάξουμε  μορφή  που

περιφέρουμε  σαν  το  σκουλήκι  που  μεταμορφώνεται  σε

μεταξοσκώληκα.

Πιείτε, χορέψτε  η  χαρά  είναι  σύντομη, μονάχα  αγαπήστε

ξημερώνει  η  ντροπή.

Ο Έλληνας του Τολέδο

Στο μυροβόλο νησί σου σε γνώρισα,

ανάμεσα  σε μυρουδιές από θυμάρι,

παιδόπουλο, την άσπρη λαμπάδα να κρατάς

και το θαύμα της Ανάστασης να σε διαπερνά.

Μαΐστορας τον καιρό της μεγάλης νύχτας,

σε χρώματα μέσα και σε παράδοξες σκιές

που αναδεύονταν μορφές βυζαντινές,

τα φτερά σου τέντωσες  στoν αέρα.

Μαυραητός, που κούρνιασε

στο μετέωρο βράχο του Τολέδο·

τη δόξα βάλθηκες να σαϊτέψεις,

μέσα από σιωπηλές κραυγές

και σφιγμένες γροθιές.

Τον κόσμο έφτιαξες  απ’ την αρχή.

Κρητικό, λεβέντικο, κυπαρισσένιο.

Ασκητικές φιγούρες, λιπόσαρκες,

μαυριδερές μορφές της Μεσογείου.

Οράματα εσωτερικά τα μοντέλα σου

που κατεβαίνουν απ’ τους ουρανούς·

τη βλαστήμια της ροδαλής σάρκας

αποστρέφονται,

και αποθεώνουν τον άνθρωπο.

Κορμιά νικημένα απ’ το πνεύμα,

σκεπασμένα με το ύφασμα της ψυχής.

Tο εργαστήρι σου λαγούμι της ανυπακοής.

Ιδέες σκορπισμένες παντού·

βιβλία, χαρτιά, έργα, εικόνες,

φαντασιώσεις, αυταπάτες, οράματα,

στρατιώτες κι άγγελοι μεγαλοφτέρουγοι.

Σκληρή ομορφιά η τέχνη σου,

σαν φλόγα φουντώνει ως τα μεσούρανα.

Όταν τούτη την ομορφιά σε κατηγόρησαν,

πως έβαλες  εμπόδιο

ανάμεσα στη ψυχή μας και τον Θεό,

ορθός στάθηκες μπροστά στο ιερατείο,

όπου ο  φανατισμός εχθρεύεται την πίστη.

Στο απόγειο της θείας παραφροσύνης σου,

μέσα στον ανθρώπινο πόνο,

τη μορφή σου ξεχώρισα,  

κατάματα  να  με κοιτάει,

«στη ταφή του κόμητος  Οργκάθ».

Αρχοντικός και μυστικιστής,

υπερούσιος, βαδίζεις από τότε μοναχικά

στους μαιάνδρους της ασκητικής σου πορείας.

Γητευτής του χρωστήρα,

που αποτυπώνει ένα μεταφυσικό,

οικουμενικό  στοχασμό,

Έλληνας είσαι και δεν είσαι μαζί,

παππού Δομήνικε. 

Από τη συλλογή "Φύλλα πορείας"