Πώς να περνούν την ώρα τους οι εξόριστες πέτρες
στη μεγάλη έρημο του ωκεανού;
Στο βυθό της σκοτεινής σιωπής
κάτω από τα αιώνια νερά της λήθης;
στη μεγάλη έρημο του ωκεανού;
Στο βυθό της σκοτεινής σιωπής
κάτω από τα αιώνια νερά της λήθης;
Κι όπως σηκώνουν στην γυαλιστερή τους πλάτη
το βάρος τόσων χαμένων κόσμων, στον καταποντισμένο χρόνο
ίσως κάποτε μάθουν, πως να ξεχνούν.
το βάρος τόσων χαμένων κόσμων, στον καταποντισμένο χρόνο
ίσως κάποτε μάθουν, πως να ξεχνούν.
ΙΙ.
Απόψε η θάλασσα πέφτει κύματα κύματα
στον ξαφνιασμένο ουρανό
που μαζεύει γρήγορα τ’ αστέρια του
στα γύρω παραπλέοντα σύννεφα, μήπως γλιτώσουν
απ’ την καταρρακτώδη νεροποντή.
στον ξαφνιασμένο ουρανό
που μαζεύει γρήγορα τ’ αστέρια του
στα γύρω παραπλέοντα σύννεφα, μήπως γλιτώσουν
απ’ την καταρρακτώδη νεροποντή.
ΙΙΙ.
Στη νεογέννητη άμμο θα γράψουν
την πρώτη λέξη οι σιωπηλοί ταξιδιώτες
των σβησμένων αστερισμών,
αυλακώνοντας με τα μάτια το ζεστό δέρμα
της αρχαίας παραλίας.
την πρώτη λέξη οι σιωπηλοί ταξιδιώτες
των σβησμένων αστερισμών,
αυλακώνοντας με τα μάτια το ζεστό δέρμα
της αρχαίας παραλίας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
πηγη: http://frear.gr/?p=17282
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου