Διάθλαση χρωμάτων στο κρύσταλλο./ Βαρβέρης Σταύρος

Ένα χαμόγελο,
ένα βαθύ με αναστεναγμό φιλί,
ένα πιάτο φαί προσφόριο από τα χέρια σου,
δυό όνειρα που εξάντλησαν την πραγματικότητα
κι έγιναν γαλαξίας σκέψεων, αισθήσεων, εσωτερικών φωνών,
εναγκαλισμένων σε δυό σώματα.
Ότι εσώτερο είχα μου το τραγούδησε το πρόσωπό σου,
τα χέρια σου
γίνηκαν τα μικρά κεντήματα στους πόρους του νου μου,
οι ανάσες σου με γνώριζαν πριν ανασάνω τον κόσμο.
Δεν λυπάμαι τα χρόνια που δεν σε είχα συναντήσει
με προετοίμαζαν για να απλοποιηθώ σαν το γαλάζιο που συνομιλεί ήσυχα μ' ένα μεσημέρι που σου έπρεπε.
Έτσι σε αγαπώ!