Η θυσία.

Τα είπανε τα ‘ΟΧΙ’ τους, μονάχα για μια μέρα,
τώρα γυρίζουν στα γνωστά τους ‘Ναι’, γονυπετείς,
θα ‘θελα να ‘χα τ’ όπλο μου κι ας είχα και μια σφαίρα,
να σβήσω εξευτελισμούς κι εικόνες της ντροπής.

Για μένα την μελέτησα, γιατί δεν τους αντέχω,
και σαν αυτόχειρας μπορεί και να μην διαβαστώ,
φονιάς δεν είμαι, μοναχά από την βία απέχω
κι ας μ’ αφορίσει η εκκλησιά, στη γης να μην ταφώ.

Κι η ιστορία σαν γραφτεί και γράψει και για μένα
πως τάχα λιγοψύχησα, δεν άντεξα ο φτωχός,
αφήνω για κληρονομιά τα λόγια τα γραμμένα,
πολέμαγα απ’ το πόστο μου δεν ήμουνα δειλός.

Θυσία για τους άμοιρους τους είλωτες που ακόμα
δεν είδαν πόσο μάταιη ην τούτη η αναμονή,
κάποιοι μ’ απατηλούς μανδύες σκέπασαν την βρώμα
κι όποια ψυχή αντιστέκεται κι ακόμα έχει φωνή…

Φονιάδες είναι του λαού στο διάβα των αιώνων
αυτοί που τάχα κόπιασαν για να σωθεί η πατρίδα,
γόνοι, αντίγραφα πιστά, ανηλεών προγόνων,
παράσιτα, που απομυζούν κάθε ακμής ρανίδα.

Κι όπως θεριεύει η ψυχή στ’ άδικου την κατάρα
κι όπως τα δάκρυα κυλούν του πόνου μου οι καρποί,
θέλω μου, να ξεκληριστεί ετούτη εδώ η φάρα
να ξεπλυθεί από πάνω μας η λέρα και η ντροπή.

……………………………….Χρήστος Κουκουσούρης.