ΕΛΠΙΖΩ,ΠΟΘΩ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ.../ Λουκάς Νικολαίδης

Στην Άμετρη Απλωσιά των Ονείρων μου
και στα πλατιά πεζοδρόμια των Καιρών,
διαλαλώ την Σπουδαία πραμάτεια
της Αγάπης μου για τον Άνθρωπο...
Κάθε πρωί που ξυπνώ,
τραβώ την κουρτίνα της Χαρούμενης μέρας,
και μέσα από σχήματα γωνιώδη
και Σκέψεις Πρωτοποριακές και Ελεύθερες,
κρατώ αποστάσεις Σαφείς απ' το Χτες,
προσδοκώ μιά Καινούρια Ημέρα
γεμάτη Χαρές,Τραγούδια κι Ελπίδες,
και με την λόγχη εφ' όπλου,
πασχίζω να ξεπεράσω της ζωής τις Οδύνες
για να φτάσω επιτέλους Ευτυχής και Αλώβητος
στα Ποθητά μου Σύνορα της Τελειότητας...
Και,
όσο η Ημέρα προχωρά στους δικούς της ρυθμούς,
Εγώ,γεμίζω τις δεξαμενές της Ψυχής μου
με Σιγουριά και Βεβαιότητα,
αφήνοντας πίσω μου τις όποιες μου θλίψες
και την Σκληρή Παγωνιά της Μοναξιάς μου...
Πάντως,Ελπίζω,Ποθώ και Πιστεύω,
πως Αύριο κιόλας,
η ζωή μέσα από Νέες Προοπτικές και Συνθήκες,
θα πορευτεί
πιο Ξαποσταμένη από Πάθη,Κακίες και Άγχητα
και πιότερο Αγνή,Αληθινή...και Ελεύθερη!