Ηροφίλη (αναφορά)

Η Ηροφίλη ήταν χρησμολόγος και ποιήτρια ύμνων της αρχαιότητας. Έζησε στους Δελφούς, στη Δήλο και στη Σάμο, πιθανότατα πριν από τον 11-12^ο αιώνα π.χ. Σε αυτά τα μέρη χρησμοδοτούσε ανεβαίνοντας πάνω σε μία πέτρα που μετέφερε πάντα μαζί της. Η Ηροφίλη πέθανε στην Τρωάδα, όπου στα χρόνια του περιηγητή Παυσανία έδειχναν τον «τάφο» της (Παυσανίας,Φωκικά, κεφ 10.12.1 και 10.12.2.}Οι ύμνοι της αναφερότανε στον θεό Απόλλωνα. Σε ύμνο της Δήλου, που η ίδια συνέθεσε προς τιμή του Απόλλωνα, αποκαλούσε τον εαυτό της νόμιμη γυναίκα του θεού αλλά και κόρη του. H Ηροφίλη μνημονεύεται ως μία από τις Σίβυλλες της Αρχαιότητας και αναφέρεται ότι προφήτευσε τη πτώση της Τροίας από τους Έλληνες. 

περισσότερα: 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B7

http://mythiki-anazitisi.blogspot.com.cy/2014/04/blog-post_7192.html

http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/mythology/lexicon/mantises/page_013.html

πέτρα δέ ἐστιν ἀνίσχουσα ὑπὲρ τῆς γῆς· ἐπὶ ταύτῃ Δελφοὶ στᾶσάν φασιν ᾆσαι τοὺς χρησμοὺς <γυναῖκα> ὄνομα Ἡροφίλην, Σίβυλλαν δὲ ἐπίκλησιν. τὴν <δὲ> πρότερον γενομένην, ταύτην ταῖς μάλιστα ὁμοίως οὖσαν ἀρχαίαν εὕρισκον, ἣν θυγατέρα Ἕλληνες Διὸς καὶ Λαμίας τῆς Ποσειδῶνός φασιν εἶναι, καὶ χρησμούς τε αὐτὴν γυναικῶν πρώτην ᾆσαι καὶ ὑπὸ τῶν Λιβύων Σίβυλλαν λέγουσιν ὀνομασθῆναι. ἡ δὲ Ἡροφίλη νεωτέρα μὲν ἐκείνης, φαίνεται δὲ ὅμως πρὸ τοῦ πολέμου γεγονυῖα καὶ αὕτη τοῦ Τρωικοῦ, καὶ Ἑλένην τε προεδήλωσεν ἐν τοῖς χρησμοῖς, ὡς ἐπ’ ὀλέθρῳ τῆς Ἀσίας καὶ Εὐρώπης τραφήσοιτο ἐν Σπάρτῃ, καὶ ὡς Ἴλιον ἁλώσεται δι’ αὐτὴν ὑπὸ Ἑλλήνων. Δήλιοι δὲ καὶ ὕμνον μέμνηνται τῆς γυναικὸς ἐς Ἀπόλλωνα. καλεῖ δὲ οὐχ Ἡροφίλην μόνον ἀλλὰ καὶ Ἄρτεμιν ἐν τοῖς ἔπεσιν αὑτήν, καὶ Ἀπόλλωνος γυνὴ γαμετή, τοτὲ δὲ ἀδελφὴ καὶ αὖθις θυγάτηρ φησὶν εἶναι.[1]

Υπάρχει πέτρα που εξέχει πάνω από τη γη. Πάνω σ’ η αυτή την πέτρα οι Δελφοί λένε ότι στεκόταν και έψαλλε τους χρησμούς της κάποια Ηροφίλη, με την επωνυμία Σίβυλλα. Την παλιά Σίβυλλα, που ήταν και η πιο μεγάλη απ’ όλες, οι Έλληνες έλεγαν ότι ήταν κόρη του Δία και της Λαμίας, της κόρης του Ποσειδώνα και ότι ήταν η πρώτη γυναίκα που έψαλλε χρησμούς, καθώς και ότι πήρε το όνομα Σίβυλλα από τους Λίβυες. Η Ηροφίλη, όμως, ήταν νεότερη απ΄ αυτή, έστω κι αν φαίνεται ότι έζησε πριν από τον Τρωικό πόλεμο και ότι έδωσε χρησμό για την Ελένη, ότι θα ανατραφεί στη Σπάρτη για τον όλεθρο της Ασίας και της Ευρώπης και ότι εξαιτίας της θα κυριευτεί το Ίλιο από τους Έλληνες. Οι Δήλιοι μνημονεύουν και ύμνο της γυναίκας αυτής προς τιμήν του Απόλλωνα. Στα έπη της αποκαλεί τον εαυτό της όχι μόνο Ηροφίλη, αλλά και Άρτεμη. Και λέει ότι ήταν σύζυγος του Απόλλωνα, άλλοτε αδελφή και αλλού λέει ότι είναι κόρη του.

Ξένια Κακάκη (βιογραφικό σημείωμα)

Η Ξένια Κακάκη γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα.

Σπούδασε Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Μετάφραση – Μεταφρασεολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ασχολείται με τη μετάφραση, γράφει και είναι ο δημιουργός του Ιστολογίου : http://www.a-lyr.blogspot.com/ .

Ποιητικές Συλλογές: 

• Μικροποιημάτων παζλ  (Γαβριηλίδης 2012) 
• Όταν το σύμπαν διαστέλλεται (εκδόσεις little tree 2014)
• Σημεία (Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2016) 

Σημεία : Ποιητική Συλλογή της Ξένιας Κανάκη (Εκδόσεις Γαβριηλίδης )

ΘΕΣΕΙΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ

 Ι.

 Κάπου εκεί 
στη λεπτή δυσδιάκριτη γραμμή 
που βρίσκεται ο Μεγάλος Ωκεανός 
κι οι καθαρές Θάλασσες ενώνονται με τους ανοιχτούς ουρανούς 

 Εκεί 
Εκεί βρίσκονται οι Νέοι.

Όλα / Ξένια Κανάκη

Νοσταλγώντας και λαχταρώντας.
Αναρωτώντας (με).
Όλα ακίνητα
            Όλα κενά
Για αντάλλαγμα θα σου δώσω την καρδιά μου
           που ακόμα χτυπά
           κι έτσι όλα μπορεί να γίνουν 
           στιγμιαίως
           καινά.

Όταν το σύμπαν διαστέλλεται: Ποιητική Συλλογή της Ξένιας Κανάκη (Εκδόσεις little tree 2014)

ΝΑ ΜΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣΑΙ (απόσπασμα)

Μα -πιο πολύ- να με επισκέπτεσαι τις απρόσμενες ώρες
Των κρύων και θολών νυχτών
Του ακύμαντου ουρανού και των θλιμμένων άστρων

Κι ας κατοικώ κάτω από το βυθό της θάλασσας μαζί με κάτι
προδομένα πεφταστέρια.

***

ΑΝΘΡΩΠΟΣ



Αργά κάθε απόγευμα σκαρφαλώνω σ' ένα βράχο

Από εκεί αγναντεύω μακριά

Αυτό το είδος που ο κόσμος μου ονομάζει

Άνθρωπο

Και πλάθω τις καλύτερες ιστορίες γι' αυτόν.

Μικροποιημάτων παζλ (απόσπασμα) : Ποιητική Συλλογή της Ξένιας Κανάκη (2012 / Εκδόσεις Γαβριηλίδης)

ΑΣΤΡΟ ΝΕΤΡΟΝΙΩΝ

Τόνους αστρικής σκόνης κουβαλάς

στο πέρασμά σου όλα χάνονται πίσω σου

χιλιάδες έτη φωτός μακριά από τη Γη

νεφέλωμα σκόνης νεφέλωμα ισορροπιών

και στο κέντρο επιθανάτια έκρηξη

σουπερνόβα μιας παλιάς ζωής

εσύ η σουπερνόβα μου

εγώ η αστρική σου σκόνη.

***

ΤΟ ΦΥΛΑΧΤΟ

Έχασα στον άνεμο το αγαπημένο μου φυλαχτό.

Το βρήκα χρόνια μετά απαράλλαχτο και πολυταξιδεμένο.

Χρύσιζε όσο τίποτα από τις ψυχές που το είχαν φορέσει

***

ΚΑΠΟΤΕ

Πρόσεξε – μου είπε ανήσυχα – μη γίνεις σαν κι εμένα

 Και δεις ξάφνου να γίνονται

Τα άσπρα σου φουστάνια λιμνάζοντα νερά

Τα φυλαχτά που φόραγες άπνοα κοχύλια

Τα γάργαρα σου νιάτα αλάτι στη γλώσσα του «Ε και;»

Πρόσεξε – μου είπε ικετευτικά – μη γίνεις σαν κι εμένα

Νερό ζεστό πειθήνιο στους βράχους της ακροθαλασσιάς.

Γιατί κάποτε ήμουν κύμα”.

***

ΑΝΗΚΕΙΝ

Με ρώτησαν πού ανήκω και με ποιου το μέρος τάσσομαι.

Και τους απάντησα ότι δεν ανήκω

ούτε σε ομάδες

ούτε σε κινήματα

ούτε σε ρεύματα

ούτε σε κολεκτίβες.

Ανήκω σε κάθε «μου» που έχτιζα μερόνυχτα στον ήλιο.

Και αυτοί δεν μου ξαναμίλησαν.

***

Μια μορφή δυο μορφές

σώματα ψυχές

σε ένα βαγόνι τρένου

μιας γραμμής

μιας τροχιάς

μια μέρα σαν κι αυτή

της εβδομάδας

του μήνα

του χρόνου

να φτιάχνουν μαζί το παζλ της ζωής

του τότε 

του τώρα 

του αύριο

Ο Τεχνίτης

 της Ξένιας Κακάκη 

Σε θαυμάζω γιατί δουλεύεις την τέχνη της απλότητας

της αβρότητας

της λιτότητας

Ευγενή μου Τεχνίτη.

Τις στιγμές αγκιστρώνεις στο τώρα τους

τις μνήμες στο πάντα τους

τις ελπίδες στο σύμπαν τους

Σοφέ Εσύ Τεχνίτη.

Μα με κλείνεις μέσα σ’ αυτό που δεν ειπώθηκε

που δεν ειδώθηκε

που δεν ακούστηκε

Πλανευτή Τεχνίτη μου.

Σε λατρεύω:

Κατέχεις την τέχνη της έλλειψης κι ανυπαρξίας.

Απόντα Τεχνίτη.

Οι εποχές

της Ξένιας Κακάκη 

Οι άνοιξές μου μυρίζουν προσμονή και λαχτάρα.

Τα καλοκαίρια μου έχουν γεύση ήλιου, θάλασσας, ερώτων.

Στα φθινόπωρά μου ακούω τον ήχο της επιστροφής.

Οι χειμώνες μου περπατούν σκυφτοί με νοσταλγία.

Και τόσα χρόνια ψάχνω να βρω την εποχή εκείνη

που θα θυμίζει μόνο

Εσένα.

Κάποτε

της Ξένιας Κακάκη 

Πρόσεξε –μου είπε ανήσυχα- μην γίνεις σαν κι εμένα και δεις ξάφνου να γίνονται

Τα άσπρα σου φουστάνια λιμνάζοντα νερά

Τα φυλαχτά που φόραγες άπνοα κοχύλια

Τα γάργαρα σου νιάτα αλάτι στη γλώσσα του «Ε Και;»

Πρόσεξε –μου είπε ικετευτικά- μην γίνεις σαν κι εμένα

Νερό ζεστό πειθήνιο στους βράχους της ακροθαλασσιάς.

Γιατί κάποτε ήμουν κύμα.

Λάμπρος Βασιλειάδης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Λάμπρος Βασιλειάδης γεννήθηκε το 1955 στην 

Αλεξανδρούπολη 

Σπούδασε Νομικά 

Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη μουσική 

       Ποιητικές Συλλογές: 

     • Εξοπλισμός (1975).

     • Εξοπλισμός (1986).

     • Πολιτική και Πολιτικοί (1986).

     • Διαυγής αντίδραση (2000, Εκδ. 

        Σαββάλα).

•       Φρούτινα Χρόνια (2010) Λεξίτυπον

Πηγή: 
http://www.lexitipon.gr/

ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΟΡΑ

Λίγο πολύ
δεν είναι η ποσότητα
που αμφισβητείς.
Είναι το δάκρυ
που φορτίζει την ελπίδα
είν' ο λυγμός
που αδημονεί
να βρει διέξοδο
στον πόθο.

Πολύ λίγο
ενδιαφέρονται οι πτώσεις
για το δάκρυ.
Σαν κόρη
διατηρείται μες στο βλέμμα,
έστω
και σαν παράπονο.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ''Διαυγής Αντίδραση'' Εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

ΔΕΛΤΙΟΝ ΘΥΕΛΛΗΣ

Το συζητούν οι κεραυνοί
πριν να κλειστεί
μια συμφωνία καταιγίδας.

Οχι ό,τι βρέξει,
ας κατεβάσει'
ποτέ στην τύχη.

Σ' όλες τις μπόρες
προηγείται η τριβή,
- όπως στις σχέσεις - '
τους νεφελώδεις έρωτες
τα φλάς της απιστίας
τους κατακεραυνώνουν.

Χωρίς αλεξικέραυνο αγάπης
τα ευάλωτα ζευγάρια δίνουν στόχο.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ''Διαυγής Αντίδραση'' Εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Οφείλεις λοιπόν,
- μη όχι άρνηση,
μη, πώς το λες; -
αυταπάρνηση.
Αυτό,
αυτό κρίνεται,
ο λόγος κρίνεται,
η σιωπή,
- η επανάσταση του βλέμματος στη δυναστεία του χρόνου -
αυτό κρίνεται στη ζωή,
στον έρωτα,
η σιωπή.

Τι να κρύψεις λοιπόν;
Τη σιωπή;
Το πασιφανές;
Κι από ποιόν;
Τα μάτια να κρύψεις;
Μόνο κλειστά,
μόνο κλειστά,
τα μάτια αντιδρούν
- όχι πάντα -
και ψεύδονται,
ασυστόλως τα μάτια ψεύδονται,
με τους εφιάλτες των δακρύων να προδίδουν το όνειρο,
την πεμπτουσία της αγάπης,
- βελούδινη μαρμαρυγή στο χνούδι του απείρου -.

Οφείλεις λοιπόν,
να διασώσεις
το όνειρο.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ 

'' Διαυγής Αντίδραση '' Εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

Ο ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ

Τι πέπλο κι αυτό !
Ντροπές καλύπτει;
Ενοχές;
Το γλιστερό υπόβαθρο της μνήμης;

Τη νοσταλγία κρύβει.

Μάτια μου, δείτε.
Τι;
Ο,τι δεν καίγεται στο εύφλεκτο περίπου.

Ψίθυροι υφαρπάζονται από φήμες,,
συνωμοτεί σε βάλτους
η βραχύβια ηχώ.
Τι πειθώ !

Τη νοσταλγία κρύβει.

Παράτολμο να κόβεις εντελβάις.
Πόσο τιμάται η αποδοχή
στη λατρευτή αγκάλη !

Ενα κερί δεν ευκαιρεί να κλάψει,
μα ένας κόμπος, ένα δάκρυ στο κορμί του,
μάρτυρας μιας επέτειου,
που 'χε ανάψει.

Οθόνη, νότες,χρώματα,
μορφές αγαπημένες,
να μην απομακρύνεστε.
Οταν χαθεί ένας νοσταλγός,
ευθύνεστε.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ 

''Διαυγής Αντίδραση'' Εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

ΦΡΟΥΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

Πού πας σταφύλι ζουμερό 
ξυπόλητο στ' αμπέλια;

Είδες πλημμύρα τόσων μέτρων
λειψυδρίας
κι αναθάρρησες.

Την αφυδάτωση που καιροφυλακτεί
- όχι οπωσδήποτε σταφίδα -
μάλλον δε θα την πρόσεξες.

Φρούτα εποχής, βγείτε στους πάγκους !

Δεν έχετε άλλη διέξοδο΄
αυξήσεις σε χυμούς
ή εθελούσια έξοδο.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

 ''Φρούτινα Χρόνια'' Εκδόσεις λεξίτυπον 2010

Πάνος Χατζόπουλος (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Πάνος Γ. Χατζόπουλος, ανηψιός του ποιητή Κων/νου Χατζόπουλου, γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1919 και πέθανε στην Αθήνα το 1976. 

Ποιητικές Συλλογές: 1967 «Αιτωλικά»

Άλλες πληροφορίες στον σύνδεσμο: http://agriniomemories.blogspot.com.cy/2012/03/blog-post_16.html

«Από τη Σαπφώ στην Ήριννα» / Τασούλα Καραγεωργίου

http://www.poeticanet.gr/content/data/multimedia/files/SAPFO%20IRINNA.pdf

ΗΛΑΚΑΤΗ (μικρό απόσπασμα) / Ήριννα

Τοὕνεκεν εἰς Ἄϊδαν κενεά διανήχεται ἀχώ

σιγᾶ, δ’ἐν νεκύεσσι‧ τὸ δὲ σκότος ὂσσε κατέρρει.

Άδικα πάει ο ολοφυρμός απ’εδωδά στον Άδη

Σιωπή σκεπάζει τους νεκρούς , τα μάτια τους σκοτάδι.

[Μτφ. Σίμος Μένανδρος ]

πηγή: http://egeoexotico.blogspot.com.cy/2013/01/blog-post_6656.html

***

Μα σε κλίνη ανδρός μόλις βρέθηκες, 
τα λησμόνησες όλα που άκουγες τότε, παιδάκι μικρό, 
κουρνιασμένο στον κόρφο της μάνας του
Άχ Βαυκίδα, καλή μου, τη λήθη 
η θεά Αφροδίτη κρυφά στην καρδιά σου είχε βάλει.

μετάφραση: Τασούλα Καραγεωργίου

πηγή: http://www.biblionet.gr/book/186015/%CE%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BD%CE%B1/%CE%97%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B7

Ήριννα

Η Ήριννα ήταν λυρική Ποιήτρια. Γεννήθηκε στην νήσο Τήλο πιθανότατα το 4^ο αιώνα Π.Χ.  Απεβίωσε πολύ νωρίς, μόλις στα 19εννιά της χρόνια (σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν αναδυθεί από τη Παλατινή Ανθολογία)

Έργα της:

Σημαντικότατο έργο της ήταν η : Ηλακάτη. ((ηλακάτη = ρόκα) Χαρακτηρίζεται ως «Επύλλιο» αποτελούμενο από 300 εξάμετρους στίχους. Γράφτηκε στη Δωρική Διάλεκτο. Έχουν διασωθεί 54  στίχοι και εκείνοι όχι ακέραιοι. Σώθηκε σε έναν πάπυρο, που χρονολογείται στον 2ο αιώνα μ.Χ. και βρέθηκε το 1928.

Επίσης υπάρχουν σωσμένα τρία επιγράμματα στη περίφημη Παλατινή Ανθολογία. 

πηγές: http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BD%CE%B1

http://unknowngreece.gr/news.php?page_lang=173&mpage=23&id=115#flat

http://fotodendro.blogspot.com.cy/2013/02/blog-post_15.html

Γιώργος Δ. Μπίμης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας. 

Έχει φοιτήσει στην Πρότυπη Σχολή Εργοδηγών Μηχανολόγων της ΣΕΛΕΤΕ, στα ΤΕΙ του Πειραιά και στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός.

Έχει διακριθεί σε αρκετούς ποιητικούς διαγωνισμούς.

• Πρώτο Βραβείο σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από τους "Φίλους του Ξενία" με το ποίημα: το Ποτάμι (Έρκυνα).
• Έπαινος για το ποίημα: "Οδυσσέας", σε Παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης από την OUNESCO Κεφαλονιάς - Ιθάκης.
• Έπαινος για το ποίημα: "Σαν Ευχή" από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
• Έπαινος για το διήγημα: "Τυχαία Συνάντηση", από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
• Γ' Βραβείο για το ποίημα: από τη Λογοτεχνική Συντροφιά Λεμεσού Κύπρου.
• Έπαινος από την ομοσπονδία Πολιτιστικών συλλόγων Αρτέμιδας-Σπάτων.
• Σε Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που πραγματοποίησε η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ απέσπασε:
  • έπαινο για το διήγημα ''τυχαία συνάντηση''.
  • έπαινο για το ποίημα ''Σαν ευχή''…

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα cd του συνθέτη και τραγουδιστή Παντελή Θαλασσινού με τίτλο "Χίλια Καραβάκια", όπου συγκαταλέγονται σε στίχους του Γιώργου Μπίμη τα τραγούδια "Καράβια πάνε κι έρχονται" και το "Σ' είδε απόψε το φεγγάρι"
Για το ποίημα ''Μέντα και Βασιλικός'' έχει γράψει μουσική ο συνθέτης Δημήτρης Κογιάννης.

Ποιητικές Συλλογές:

 "Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής…" (2015)

ΠΗΓΗ: http://viotikoskosmos.wikidot.com/mpimis-giorgos

ΑΠΟΛΗΞΗ / Γιώργος Μπίμης

ΕΠΑΙΝΟΣ από ΒΡΑΥΡΩΝΙΑ 2015

Αν λησμονήσουμετην ποίηση της Σαπφούς και του Ομήρου, την γνώση
του Ηράκλειτου και του Δημόκριτου, την Δόξα του Λεωνίδα και του Περικλή,

Αν λησμονήσουμετην Αθήνα, το Βυζάντιο και τη Βεργίνα, τα λευκά ξωκλήσια
της Παναγιάς, την οικειότητα του ατείχιστου ουρανού,
το κάλεσμα της πάναγνης βροχής,

Αν λησμονήσουμεΤα τραγούδια, τα ανδραγαθήματα και το αίμα
και τις αφόρητες πληγές του Μακρυγιάννη,

τότε τίποτα δε μπορεί να αναστηθεί σε τούτο
τον αμνημόνευτο τόπο…

Άπορη κι αποθαρρυμένη η πατρίδα δεν θα έχει μήτε
μια μπουκιά ψωμί να μας δώσει ν’ αποζήσουμε,
μήτε μια σταγόνα βρόχινου νερού να σβήσουμε τη δίψα μας…

Τα κάστρα και οι δρόμοι θ’ αδειάσουν από φωνές
και θα διαβούνε οι βάρβαροι…
Για να λεηλατήσουν του ήλιου το φως, για να τρυγήσουν
τα λιόδεντρα και τ’ αμπέλια, για να εξορίσουν την ελπίδα
και τα όνειρα…

Και δε θα υπάρχει μάνα, αδερφός ή σύντροφος
ν’ αντισταθεί… Και τα παιδιά, γυμνά, θα τριγυρνάνε
μέσα στα χαλάσματα γυρεύοντας μια σπίθα αληθινής φωτιάς…
Και θα ‘ναι δούλοι αλευτέρωτοι σε μια παρηκμασμένη πολιτεία,

Αν λησμονήσουμε…

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ / Γιώργος Μπίμης

 Γ΄ Βραβείο

από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού (2014)

Τα θολά μάτια, στυλωμένα στ’ άπειρο –πνιγμένα στη σιωπή-
γυρεύουν απελπισμένα λίγο φως ή ένα σινιάλο,
ένα ελάχιστο στίγμα ελπίδας ή προσμονής…

Μα που χάθηκαν οι παλιοί μας φίλοι;
Ποια καράβια ταξιδεύουν τη ζωή τους σε αρμυρές θάλασσες;
Ποιες νύχτες τυραννούν τον ύπνο τους και ποια ξενιτιά ματώνει αλύπητα τη γλυκιά ελπίδα του γυρισμού;

Και εκείνο τ’ αστέρι που φώτισε κάποτε τη μοναξιά μας
και μας έδωσε ζωή, νόημα και συνέχεια, τώρα πια είναι
για πάντα χαμένο…
Κι όταν θωρώ τον καιρό που καμπυλώνει όλες μου οι λέξεις γίνονται μια στιγμή…
Πόσο ακόμα θα λιγοστέψει ο καιρός;

Εδώ, ανάμεσα στην πέτρα και στη σκόνη, ανάμεσα στο χρόνο και στη φθορά,
βυθίστηκα στα σπλάχνα της πέτρας, έκλεψα τη σπίθα
κι άναψα την πανάρχαια φωτιά…
Τώρα κάθομαι αντικριστά στο φως κι οι φλόγες μεγαλώνουν μέσα μου…

Όταν είσαι μακριά, μ’ αβάσταχτη οδύνη
μετρώ την απουσία σου… Να φτιάξεις μια μεγάλη στιγμή ποθώ!… Με μια απλή χειρονομία –σαν τον Θεό-
Να ζωγραφίσεις την αγάπη στη γη μου,
άφθαρτη κι ανώλεθρη!…

ΣΑΝ ΕΥΧΗ / Μπίμης Γιώργος

ΕΠΑΙΝΟΣ

από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2014).

Μην αφήσεις τούτη τη μέρα να βουλιάξει σα σταλαγματιά στον άνεμο…
Σημάδεψε την ανεξάντλητη στιγμή, θρυμμάτισε την κλειδαριά του ήλιου κι άνοιξε διάπλατα τις πύλες της αυγής…

Μην αφήσεις τη σημερινή μέρα να κυκλωθεί άκοπα
απ’ τους λαβύρινθους του χτες…
Αγνόησε το ταπεινό φως του οίκτου κι άπλωσε τα χέρια σου στο άπειρο που σε καλεί…
Το μυστικό σου από χώμα και νερό, σα φλόγα ξεσηκωμένη απ’ τον άνεμο

να λυγίσει τα σίδερα με φωτιά και καπνούς κι η βεβαιότητα να φτερουγίσει σαν λεύτερο πουλί στον πορφυρό ουρανό
των ελπίδων σου…

Σήμερα που η μέρα προσδοκά να κρίνει τα όνειρα
των ανθρώπων ύψωσε τ’ ατσαλάκωτα φτερά σου στο φως
και προφήτευσε: Θα μεταμορφωθεί ο καιρός και μια φωτιά
θα λευτερώσει τα όνειρα!…

Πράσινο χορτάρι στη γη, η στρωτή θάλασσα τύλιξε
τον κήπο του Θεού κι η μέρα ακροβατεί στη λεπτή καμπύλη
του εχέμυθου γαλάζιου…

Μην αφήσεις αυτή τη μέρα να σε προσπεράσει…
Μην πάρει πίσω τα λευκά σύννεφα και την αυγή,
τους αιμάτινους σφυγμούς των προσμονών…

Αγωνίσου σαν το Θεό και προστάτεψε το θαύμα!…
Με το κοπίδι του μόχτου θρυμμάτισε τη φλέβα του ουρανού, ν’ αναβλύσει αίμα, έρωτας και ζωή, να ξαναγεννηθεί
απ’ την αρχή ο κόσμος!…

Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής: Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Δ. Μπίμη (απόσπασμα)

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ

Στα μάτια σου γεννήθηκε της λευτεριάς το βλέμμα
κι ένας θυμός για τ’ άδικο,
το ξοδεμένο αίμα…

Νιάτα στο κύμα κι άνεμος τα ζωντανά σου στήθια,
κάμπος που θάλλει ο έρωτας,
χώμα που ανθεί η αλήθεια…

Στην παιδεμένο σου λαό το κήρυγμά σου μπόρα:
φτάνει στη γη η λευτεριά
με του Χριστού τα δώρα!…

Σε μιαν αθέατη γιορτή σπονδή του εργάτη το αίμα,
νιόβγαλτο αστέρι, νέα γη,
παραδεισένιο στέμμα…

Λάμπει το βλέμμα σου ουρανός και πελαγίσιο κύμα,
λόγχη στην πλάτη του φονιά
κι ελπίδα για το θύμα…

....

Ήλιε, η δικαιοσύνη σου πέτρα πικρή που καίει…
Αυγή που δεν ξημέρωσε
κι από μαράζι κλαίει…

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ…

Μέσα στη μάχη, στον καπνό και στη φωτιά
μεταξωτό μου χάρισες μαντίλι

κι εγώ σ’ ένα χαράκωμα μ’ ένα σουγιά,
στην πέτρα χάραξα τα κόκκινά σου χείλη…

Ξανθό φεγγάρι που ξυπνάς την ξαστεριά
φέξε στη στράτα μου τον πόνο να νικήσω,

να πολεμήσω με της νύχτας τα θεριά,
μια λευτεριά στον κόσμο να χαρίσω…

Τρύπιες σημαίες χαμηλώνουνε στη γη
όταν νυχτώνει στ’ άδεια σπίτια, τα καμένα,

κι ένα μαχαίρι που ματώνει την πληγή
κείνο το γράμμα που ‘γραψες για μένα…

Χορεύει ο θάνατος ζεϊμπέκικο βαρύ
ματώνει τ’ όνειρο στης γης τη βλεφαρίδα,

κύμα ο κόσμος σε μια θάλασσα πικρή,
κι ο έρωτάς σου μία λεύτερη πατρίδα…

Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

 Στη μνήμη του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα

Ήσουνα ο γιος της άνοιξης κι αρχάγγελος του Απρίλη
και φυλαχτό σου κρέμασα
μια Κυριακή το δείλη….

Νιότη λιτή κι απέριττη, μ’ οράματα και πάθος,
ποιος ρήγας σου ‘δειξε το φως
ποια μάγισσα το λάθος…

Η ψυχή ξυπνά τη λευτεριά, κι ο νους την περηφάνια,
νους και ψυχή σου χάρισαν
της δόξας τα στεφάνια…

Πνοή, του ήλιου απάνθισμα και τρυφερό κλωνάρι,
η νύχτα σ’ ερωτεύτηκε
κι ήρθε για να σε πάρει…

Το φως ζητώ π’ αναγεννά τον ουρανό στα μάτια,
γυαλί ο κόσμος, ράγισε,
κι ο ήλιος σου κομμάτια…

Κι εγώ που πύργους έχτισα, της μοναξιάς μου αστέρι,
στη νύχτα κάνω τάματα
πίσω για να σε φέρει…

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

(Απλώνω τα χέρια

κι απελευθερώνω το διάστημα…)

Κοχύλια, κύματα, φτερά του αφρού,
δέντρα αμίλητα και βράχια όλο φως,
μέσα στο ζεστό σου γέλιο, καλοκαίρι!…
Φωνές, κραυγές, ανασασμοί,
κρυφά χαμόγελα στον πιο ψηλό σου βράχο,
όταν τα χέρια γνέφουνε στα σύννεφα,
όταν τα φύλλα τρέμουνε
στην πιο ψηλή φωτιά!…

Ήχοι που θρέψανε τη νοσταλγία,

Μάτια που ξόδεψαν το δάκρυ!…

…

Κάτω από τους ίσκιους
των κυπαρισσιών αποκοιμήθηκα…
Κι ήταν ο ύπνος μου σαν πέλαγο βαθύς…

Και σε γύρεψα!…

Κι ήμουν εγώ το χρυσοπράσινο φύλλο
που ταξίδευε στις φλόγες του μεσημεριού
κι εσύ ψηλά στον ουρανό το ασημένιο σύννεφο…

Κι ανάμεσά μας το όνειρο!…

ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ / Μπίμης Γιώργος

Στου κάτω κόσμου θα κατέβω τα παλάτια
Να φέρω δάκρυ της ψυχής να δροσιστείς,.
Να φέρω φως για τα γαλάζια σου τα μάτια,..
Μια χούφτα θάλασσα τη γη να ονειρευτείς.
Ένα καράβι θ' αρματώσω να σαλπάρω
Με καλοκαίρια και μ' ανέμου λευτεριά,.
Στον κάτω κόσμο να κατέβω να σε πάρω
Να βρεις λιμάνι στη ζεστή μου αγκαλιά.
Στα μύρια χρώματα που καιν την οικουμένη
Θα κόψω κόκκινο βαθύ της χαραυγής,.
Και μ' ένα αστέρι που ματώνει και προσμένει
Θα στείλω μήνυμα στα πέρατα της γης.
Κρυφό φανέρωμα, η γη σε περιμένει,
Κάστρο να χτίσεις μ' ουρανό και ξαστεριά,
Να 'χω ελπίδα στο κατάρτι σου δεμένη
Να κυματίζει στη δική σου λευτεριά.
Στα βλέφαρά σου ανασκίρτησαν οι ώρες.
Σκόρπα τη λήθη,. τις φωτιές να θυμηθείς,.
Γαλάζια άνοιξη που σ' έκλεψαν οι μπόρες
Γύρε στο πλάι μου, στο φως να κοιμηθείς.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ (ΕΡΚΥΝΑ) / Μπίμης Γιώργος

Όταν μεσουρανήσει το φεγγάρι και σκύψεις
πάνω απ' την επίπεδη επιφάνεια του νερού
θα ιδείς την εικόνα σου να παραμορφώνεται και να σβήνει.
Κι ύστερα, μια δύνη θ' απλωθεί για να ξαναγεννήσει τα μάτια,
η φορά του χρόνου θα αντιστραφεί
κι ένας άλλος ξεχασμένος κόσμος θα φανερωθεί.
Και θ' αντικρίσεις ξανά στη διαύγεια του βυθού
την παιδούλα που σήκωσε την κρυμμένη πέτρα
για να γεννηθεί μια υδάτινη πολιτεία στο φως.
Κι εκεί, ανάμεσα στα πλατάνια και στις ιτιές,
θ' ανασάνεις το άρωμα της μέντας και του βασιλικού.
Και θ' ακούσεις ξανά τους αρχαίους χρησμούς.
Και θα ιδείς το χρυσό θησαυρό στο κοίλωμα της πέτρας
και τ' ασημένια νομίσματα που πέφτουν στο νερό.

Στην άκρη του βράχου που καίει η ιερή φωτιά,
θ' αφουγκραστείς τις οιμωγές και την οδύνη της ιέρειας…
Κι αντίκρυ, στους στροβίλους του νερού που γκρεμίζεται,
θ' αντηχήσει το γέλιο των νυμφών
και ο ήχος του αυλού των Σειληνών και των Σατύρων…
Τότε, ο ασκίαστος ουρανός θα ξεφτίσει και θα πέσουν άστρα χρυσά
και κομμάτια πάλλευκου φωτός στη γη που αδημονεί…
Και θα φανερωθεί στη νύχτια σιγαλιά
η φλύαρη ορχήστρα των αρχαίων πουλιών.
Για να μεθύσει ο νους και να στοχαστεί την αίγλη και τη φθορά,
για να δέσει η νύχτα στο κατάρτι της τα δάκρυα
και τους στεναγμούς του έρωτα.

Εδώ σε τούτο το καμίνι σμιλεύονται οι ψυχές,
εδώ αναγεννιέται η μέρα,
εδώ βασιλεύει ο ήλιος της χαράς και της στοργής.
Βαθύ ποτάμι ο κόσμος, υμνεί τις αυγές και τα δειλινά
κι εξαϋλώνεται σα ζωντανό νερό στο εωθινό διάστημα.
Για να σμίξει με το αληθινό φως και να γίνει πάλι
στον ουρανό σύννεφο και μπόρα,
για να ξυπνήσει ο ίλιγγος της εξομολόγησης,
για να λαγαριστούν απ' την αμαρτία το αίμα και τα δάκρια .
Για ν' αγαπήσουν τ' αγάλματα στο φως
κι ο έρωτας να σκιρτήσει στο χώμα και στον άνεμο.
Κι ο μάντης,. να προφέρει τον τελευταίο χρησμό:''
Ο Ζέφυρος της ψυχής θα κλονίσει
τη σιωπή της αιωνιότητας!…

ΣΑΝ ΕΥΧΗ / Γιώργος Μπίμης

Μην αφήσεις τούτη τη μέρα να βουλιάξει
Σα σταλαγματιά στον άνεμο.
Σημάδεψε την ανεξάντλητη στιγμή,
Θρυμμάτισε την κλειδαριά του ήλιου
Κι άνοιξε διάπλατα τις πύλες της αυγής.
Μην αφήσεις τη σημερινή μέρα να κυκλωθεί
Άκοπα απ' τους λαβύρινθους του χτες.
Αγνόησε το ταπεινό φως του οίκτου
Κι άπλωσε τα χέρια σου στο άπειρο που σε καλεί.
Το μυστικό σου από χώμα και νερό,
Σα φλόγα ξεσηκωμένη απ' τον άνεμο
Να λυγίσει τα σίδερα με φωτιά και καπνούς
Κι η βεβαιότητα
Να φτερουγίσει σαν λεύτερο πουλί
Στον πορφυρό ουρανό των ελπίδων σου.
Σήμερα που η μέρα προσδοκά να κρίνει
Τα όνειρα των ανθρώπων
Ύψωσε τ' ατσαλάκωτα φτερά σου στο φως
Και προφήτευσε:
"Θα μεταμορφωθεί ο καιρός,..
Και μια φωτιά θα λευτερώσει τα όνειρα!…
Πράσινο χορτάρι στη γη, η στρωτή θάλασσα
Τύλιξε τον κήπο του Θεού κι η μέρα ακροβατεί
Στη λεπτή καμπύλη του εχέμυθου γαλάζιου…
Μην αφήσεις αυτή τη μέρα να σε προσπεράσει…
Μην πάρει πίσω τα λευκά σύννεφα και την αυγή,
Τους αιμάτινους σφυγμούς των προσμονών.
Αγωνίσου σαν το Θεό και προστάτεψε το θαύμα!…
Με το κοπίδι του μόχτου θρυμμάτισε τη φλέβα
Του ουρανού, ν' αναβλύσει αίμα, έρωτας και ζωή
Να ξαναγεννηθεί απ' την αρχή ο κόσμος!…

ΑΛΛΑΓΗ / Αιμιλία Πανταζή

Ζητά λάμψεις να πετροβολά με φλογοβόλα
Aνάσες βήχει πυρακτωμένη
Υφές ακοίμητες αντλεί από τα έγκατα
Λάφυρα τσαμπιά ανούσια
Δόξες παλιές από γιορντάνια θρύψαλα.

Αλλαγή τη βάφτισαν μια νύχτα
Την λεν ακόμη έτσι στα υψώματα.
Κόβει σαν λεπίδα.
Ενώνει με βελονιές τις μύτες των βράχων.
Κουμαντάρει αερικά λαιμητόμους.
Αδημονεί για απόηχους ταξίμια.

Πολλαπλασιάζει το σώμα της.

Σκηνικά στήνει σε πολλαπλούς καθρέφτες.

Σε θυσιαστήριο ολάκερο ενώνεται.

Καραδοκεί πλάι σου σα σκιά.

Έχεις ακούσει για κείνην;
Την ψάχνεις άραγε;
Τη μελετάς ίσως;
Τη χαστουκίζεις έστω;
Κάτι θα ήταν κι αυτό για τα σκιερά της χνάρια.

Μα εσύ,
πλάτες φευγιά της δείχνεις.
Το μετανιώνεις.
Επιστρέφεις.
Στροβιλίζεσαι σαν δίνη στο πευκοδάσος της.
Πουλιά της αφουγκράζεσαι για μερόνυχτα
σαν γίνονται πειρατές με άκρα γάντζους.
Τραβούν κοφτά, με δύναμη,
παρασέρνουν κάτω από φωτιές.

Συνέχισε.
Μη σταματάς.
Μάζευε χούφτες τα άγια στάγματά της.
Ανάσες και βαφές τα περβόλια των λέξεων.
Υδάτινους πίδακες πορφύρας τα αποκαΐδια.
Συνέχισε.
Κι ας πονάς.

Λάξευσε γι αυτήν τα δάχτυλά σου.
Βούτηξέ τα σε αρμύρα.
Άκουσε τη φωνή της.

Τι είσαι στ’ αλήθεια συ που την κοιτάς;
Δον Κιχώτης,
Ζητιάνος,
ή κοιμισμένο φυλλοκάρδι γύρω από πυρά;

Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ / Πανταζή Αιμιλία

Πανοπλία φοράς
Κάγχασε…

Κι όρμησαν οι ποταμοί
Ανέβηκαν στο άγνωστο σώμα της
Τα σιδερικά της έσκισαν
Από το παράθυρο τα ʽριξαν
Ξεδίπλωσαν τη νύχτα απʼ τα μαλλιά της
Κύλησαν τα άστρα στο πάτωμα
Ακούμπησαν στις φτέρνες
Πήραν το σχήμα των τακουνιών
Ζούληξαν τα χείλια
Τα χώρισαν με πορφύρα.

Κι όταν στο βλέμμα της άστραψε λίγος δυόσμος
Δεν κάγχασε ξανά…

Legato : Πατρικαλάκις Φαίδων (Ποιητική Συλλογή 2004)

Η ομίχλη της μοναξιάς

Οι χάλκινες λεοπαρδάλεις μέσα μου

έπαψα πια να ηχούν

Εγώ που υπήρξα ο μοναδικός θεατής
της γέννησης της Αφροδίτης καθώς
αναδυόταν μέσα από τ' αφρισμένα
κύματα των ονείρων μου.
Δεν με παιδεύει τίποτα πια
παρά μόνο η περιέργεια, πώς τάχα
θα νιώθω όταν δεν θα υπάρχω.
Γνωρίζω ότι με δυσκολία
με παίρνει τα βράδια ο ύπνος
χωρίς λίγο διάβασμα και το χειρότερο
είναι που βασανίζομαι πώς τάχα θα μου φανούν
όλες αυτές οι καινούριες μυρωδιές
εγώ που δεν ανέχομαι
παρά μόνο τη δική σου, θριαμβική
αίσθηση από αμύγδαλο και γιασεμί.
Προς το παρόν νιώθω να μπάζει
από παντού η ομίχλη της μοναξιάς.