Κάποτε

της Ξένιας Κακάκη 

Πρόσεξε –μου είπε ανήσυχα- μην γίνεις σαν κι εμένα και δεις ξάφνου να γίνονται

Τα άσπρα σου φουστάνια λιμνάζοντα νερά

Τα φυλαχτά που φόραγες άπνοα κοχύλια

Τα γάργαρα σου νιάτα αλάτι στη γλώσσα του «Ε Και;»

Πρόσεξε –μου είπε ικετευτικά- μην γίνεις σαν κι εμένα

Νερό ζεστό πειθήνιο στους βράχους της ακροθαλασσιάς.

Γιατί κάποτε ήμουν κύμα.