Σαλώμη ...........Ψαράκης Κώστας

Όταν χορεύεις
γίνεται σκοτάδι και σιωπή
σαν τη φωτιά του φεγγαριού
στη θάλασσα.
Μετά ματώνουνε κάτι πληγές
και μια στιγμή
γκρεμίζονται βράχοι
και ξεπηδούν φωτιές και φεγγάρια.

Τότε έρχεται η γριά
μυρίζει η ανάσα της
κρασί
και βάζει τη γλώσσα της
στ αυτί μου

-Σκότωσέ τον

Τα μάτια Του έχουν άστρα μέσα
ένας αέρας φυσά συνέχεια τα μαλλιά του
όταν κάθομαι δίπλα του
ανοίγει τη ψυχή μου και μπαίνει
σα τη μάνα που μπαίνει να νοικοκυρέψει
το δωμάτιο του γιου της
μετά μου φτιάχνει καφέ
και με μαλώνει
που γυρίζω ακόμα στους γκρεμούς

-Σκότωσέ τον

Τα μάτια του έχουν άστρα μέσα
στα μαλλιά του φυσά ο άνεμος της ερήμου
έχει μεγάλες φτερούγες σα του αετού
δε τις ανοίγει να μη τρομάξομε
μα τις νύχτες πετά πάνω από τους γκρεμούς
και κάτω από τα άστρα.

Δε την είδες τη γριά που μ’ αγκάλιασε και μου μιλούσε όσο χόρευες ;