Κι εσύ ποίηση μου με τόση μελάνη πού, χύθηκες!
Σε ποια θάλασσα αγριεμένη έρχεται το λυκόφως
του μόχθου κραυγές,
λεηλατημένες τόσες χειραψίες
ο θάνατος τις αγκάλιασε.
Στο απύθμενο βάθος στο ακατοίκητο μνήμες
καμπυλώνουν εραστές,
πλέκονται κορμιά που σπαράζουν,
το τίποτα επιπλέει.
Εκεί που παραφυλάει το φως,
πως να ανορθωθεί το σώμα
από την μήτρα που το γέννησε! γέρνει
στην αντανάκλαση στα ρήγματα γλώσσας
κραυγάζοντας.
Πατρίδα σώσε με.
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου