Η Σιωπή

Πας ως εκεί αποφασισμένος. Κάθεσαι μέρες πολλές ακουμπισμένος στο αρχαίο δέντρο. Ακούς ένα πουλί και ξεχνιέσαι.

Γυρίζεις πίσω, κοντοστέκεσαι· τα ίδια πάλι. Ξεκινάς από την αρχή.

Πας σιγά-σιγά στο δέντρο σου. Χαράζεις τον όρκο σου στο κορμί του, σκορπίζεις τις παλιές μνήμες στον άνεμο, πιάνεις ένα τραγούδι να σε κρατήσει. Βλέπεις ένα λουλούδι και λιποψυχάς.

Ξανά λοιπόν στα λόγια, ξανά στην απελπισία, ξανά στην ελπίδα, ώσπου μια μέρα παίρνεις φόρα μεγάλη, περνάς το δέντρο, περνάς το φρύδι, ακούς την αντήχηση της κραυγής και χάνεσαι στη Σιωπή σου.

Βαγγέλης Φίλος