Βασίλειος Γ. Καραβούλιας (Βιογραφικά Στοιχεία)

          

                               

Ο Βασίλειος Γ. Καραβούλιας γεννήθηκε στο χωριό Καραβουλέικα του τ. Δήμου Βουπρασίας της πεδινής Ηλείας, το 1934. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αμαλιάδα. Είναι πτυχιούχος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών (1957). Από το 1961 έως το 1997 δίδαξε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση ενώ διετέλεσε Προϊστάμενος Α/θμιας εκπαίδευσης επί μία δεκαετία. Αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά.

Έχει εκδώσει τα βιβλία:

 1) ΜΝΗΜΗ ΙΕΡΗ – ΘΥΜΗΣΗ ΧΡΕΟΥΣ (ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ)

 2) ΕΛΛΑΔΑ: ΚΟΙΤΙΔΑ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

 3) ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (Ζώπυρον του πνεύματος)

 4) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΕΤΗ

 5) ΣΩΚΡΑΤΗΣ - Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΟΥ - Πλατωνικές ομορφιές

 6) ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ (Ο ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ)

 7) ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΡΕΙΑ

 8) ΑΝΑΛΕΚΤΟΙ ΡΗΣΕΙΣ

 9) ΕΓΙΝΑΝ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΕΘΑΝΑΝ

10) ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ

Για το βιβλίο του «ΑΝΑΛΕΚΤΟΙ ΡΗΣΕΙΣ», σημειώνει ο καθηγητής Φιλόλογος κ. Γεώργιος Δ. Κουρκούτας: «Από τον μεγάλο όγκο της Σοφίας από την Αρχαία Ελλάδα, την παγκόσμια σκέψη, το Ευαγγέλιο, την  ποιητική δημιουργία, τα έργα που περικλείουν Ιδέες και Αξίες, αντλεί ο Βασίλειος Καραβούλιας και παραθέτει στις «Ανάλεκτους Ρήσεις» σπουδαία ρητά και φράσεις. Είναι ένα χρήσιμο βιβλίο για κάθε αναγνώστη.»

Και η Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη γράφει για τις «Ελληνικές Χιλιετίες» του: «Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς Ελλάδα χωρίς θάλασσα και την επιρροή της στη ζωή, ούτε χωρίς τον πολιτισμό της, την ιστορία της, τους θρύλους των βουνών της.  Τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς Όμηρο, Ησίοδο, τους ανώνυμους που συνθέτουν τους θρησκευτικούς ύμνους και τα τραγούδια του λαού, τους λυρικούς των πολεμικών ασμάτων, που ρυθμίζουν το βήμα, τους όσους εξυμνούν τον έρωτα, Σαπφώ και Αλκαίο, χωρίς Πίνδαρο, χωρίς Σόλωνα, χωρίς Μαραθωνομάχους, χωρίς Σαλαμινομάχους, χωρίς Περικλή, χωρίς Σωκράτη και Πλάτωνα και Αριστοτέλη, χωρίς Βυζάντιο, Κλέφτες και αρματωλούς, χωρίς «21», χωρίς, χωρίς, χωρίς… Παράδοση και μύθο, τι θα ήταν ο Ελληνισμός;…» (Βασίλειος Καραβούλιας)

Σήμερα, που οι Έλληνες βιώνουν αυτή την πρωτόγνωρη κρίση και δοκιμάζονται τόσο πολύ, βιβλία όπως «ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ» του κ. Βασίλειου Καραβούλια, όχι απλώς μπορεί να μας διδάξει και να μας βοηθήσει με τα ενισχυτικά του μηνύματα αλλά και να μας αφυπνίσει για να κινηθούμε δραστήρια και αποφασιστικά ώστε να αλλάξουμε τα αρνητικά σε θετικά και να ωφεληθούμε. Τι σπουδαίο είναι αυτό για ένα πνευματικό έργο! Γίνεται φάρος και πυξίδα που οδηγούν τα βήματά μας, την πορεία μας μπροστά και σε λιμάνι ασφαλές.

Κύριε Βασίλειε Καραβούλια, σας ευχαριστούμε για τον κόπο που κάνατε να συγκεντρώσετε και να μας προσφέρετε σε μία θαυμάσια έκδοση όλο αυτό το χρήσιμο για μελέτη υλικό, που αν το αξιοποιήσουμε σωστά, θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας…»

Ο Βασίλειος Γ. Καραβούλιας ζει με την σύζυγό του, την δασκάλα, ζωγράφο και ποιήτρια Δέσποινα Χ. Παπαδάτου, στη γενέτειρά του. Μαζί έχουν επίσης εκδώσει έργα παιδικού – σχολικού θεάτρου και ποιητικές συλλογές.

                    ΠΟΙΗΣΗ

       του Βασιλείου Γ. Καραβούλια

«Αν ο Γαλιλαίος έλεγε σε ποιητικό λόγο, σε στίχους, ότι η γη κινείται, η Ιερά Εξέταση (1616 μ.Χ.), θα τον απάλλασσε» (Thomas Hardy – Άγγλος ποιητής, 1840-1928).

Η ποίηση είναι δράση της ψυχής, γιατί ο ποιητής είναι η αγρύπνια του πνεύματος, γιατί ο ποιητής χαρίζει τη δωρεά των Μουσών σε όποιον τύχει μπροστά του, γιατί η ποίηση φέρει μέσα της το αόριστο, το νοητό και το αισθητό, τη μορφή, με μια απερίγραπτη τάξη και αρμονία, με τη θεία «μανία» του ποιητή. Γιατί η ποίηση είναι κάτι πολύ ευρύ, είναι η αιτία που το κάθε τι περνάει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, γιατί η ποίηση είναι η επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό.

Τον ποιητή τον κυριεύει η μανία και η θεοζαλιά των Μουσών, ξυπνάει για να τραγουδήσει το νοητό και επίγειο κόσμο, το «Κάλλος» του Υπερουράνιου Κόσμου και την άπλετη κοσμική ομορφιά. Χωρίς αυτή τη «μανία» προς τις «θύρες» της ποίησης, δεν είναι άλλη δύναμη ικανή να κάνει κάποιον ποιητή.

Η ποίηση είναι «εύρημα» των Μουσών στο νου του Ποιητή, γιατί οι ποιητές δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αγγελιοφόροι των θεών. «… Οι δε ποιηταί ουδέν άλλ’ ή ερμηνής εισιν των θεών, κατεχόμενοι εξ ότου αν έκαστος κατέχηται» (Πλατ. Ιων. 534e).

Ο ανενθουσίαστος άνθρωπος δεν μπορεί να ψάλλει ύμνους προς το «θείον», και να γίνει απόλυτα «ευδαίμων».

Μέσα σε αυτόν τον θεϊκό ενθουσιασμό, που κυριεύει την ψυχή, η γλώσσα βγάζει τις πιο πανώριες λέξεις, να ψάλλει «το θείον» ή το κοσμικό, ή και τα δύο μαζί. Μέσα στην ποίηση είναι η αθανασία του πνεύματος.

Την ποίηση, οι Μούσες τη χαρίζουν σε όποιον αγαπούν και την αποκρύπτουν από εκείνον που δε θέλουν να ευνοήσουν. Γι’ αυτό, επειδή ο ποιητής είναι προστατευόμενός τους, πριν ξεκινήσει να γράφει, τις επικαλείται: «Άνδρα μοι έννεπε Μούσα…» (Οδύσσεια).

«Μήνιν άοιδε θεά…» (Ιλιάδα).

Με την ποίηση μεταφερόμαστε από το χρόνο στο άχρονο, παίρνουμε από το χρόνο και δίνουμε στο άχρονο και αντίστροφα.

Ο ποιητής καλεί τους αναγνώστες του να μοιραστούν μαζί του τον «κόσμο» που δημιούργησε, αλλά παραμένει δικός του.

«Μέσα στη σιωπή πεθαίνει η πάσα αρετή,

χωρίς του ποιητή τον ύμνο» (Πίνδαρος).

Η ποίηση δεν είναι αγώνισμα του ανθρώπου, αλλά δώρο των θεών. «Η γλώσσα μου είναι από πηλό, τα χείλη μου από χώμα, μα λόγους, άνεμος, θεϊκός, μου φύσηξε στο στόμα».

Η ποίηση είναι ζωγραφική και η ζωγραφική ποίηση, γιατί ο άνθρωπος είναι «καλλιτέχνης, αφού η τέχνη του φανερώνει μια εσωτερική αρμονία και τάξη, ένυλη παράσταση του εσωτερικού κόσμου.»

Η λέξη και ο λόγος κατά τον Πλάτωνα (Πολιτικός 277c) αρμόζουν περισσότερο από τη ζωγραφική.

«… Γραφής δε και συμπάσης χειρουργίας λέξεις και λόγω δηλούν παν ζώον μάλλον πρέπει τοις δυναμένοις έπεσθαι, τοις δ’ άλλοις δια χειρουργιών…»

Άπειρα τα χρώματα της ποίησης. Χρώματα ρούχων, χρώματα φωνής, χρώματα της πίκρας, της πολλής μοναξιάς, του ξεσηκωμού, της νιότης, των γηρατειών, των αγώνων, της αγωνίας, της νίκης και της ήττας, χρώματα της ευτυχίας, της δυστυχίας, της ειρήνης, χρώματα του πολέμου, του φωτός, του σκότους, της ανατολής, της δύσης, της ζωής, του θανάτου, των λουλουδιών, της νόησης και των αισθήσεων, χρώματα του Λόγου.

Η ποίηση είναι ζωγραφική, ο λόγος ζωγραφίζεται, είναι γλυπτική, σκαλίζεται ο στίχος σε μπρούντζο και σε μάρμαρο, είναι αρχιτεκτονική. Κάθε ποίημα είναι ένας «Ναός».