"ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ"

Λουκάς Νικολαίδης 

-----------------------

Κι ενώ η Πανσέληνη Νύχτα
πλεριάζει την Ψυχή μου με Φως,
οι πολλές Προσδοκίες μου
καρφιτσωμένες στου σακακιού μου το πέτο,
ζωγραφίζουν...Πουλιά και Αγγέλους!
Νοιώθω πως χρωστάω στον Ουρανό
μιά πρέζα Μοσκολίβανο,κι Απέραντη Αγάπη,
γιαυτό,με πρωτόφαντους Αγέρηδες του στέλνω,
με Αίνους τις Άχραντες Προσευχές μου...
Η Ψυχή μου τούτηνε την Ώρα
πλημμυρίζει από Άφατη Χαρά,
και μαζί με το αφρί του Ακύμαντου Πελάγου,
αποδιώχνουν την καταιγίδα του Πόνου,
ενώ η φωνή μου θεριεύει
και γίνεται Ειρήνης Κραυγή,
που σκεπάζει τους λυγμούς του Πολέμου...
Αθροίζομαι,Πολλαπλασιάζομαι και Ξεθαρεύω,
γιατί μέσα μου έχω ήδη νικήσει τον Φόβο,
κι έχω ξεπλύνει τα λασπωμένα μου Οράματα!
Είναι η Ώρα που νοιώθω
σαν Χαρταετός στα αψηλά καμαρωτός,
γιαυτό και φλυαρώ,
γιά την Απόλυτή μου "Ελευθερία" στον Αέρα...
Ω! Ναι...
"Θαυμαστός ει ο Θεός μου,εν τοις Θαυμασίοις Αυτού".