ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΣΤΑΣΗ

                                                                                        της  Νεφέλη Σμίχελη


Τα μάτια μου στάζουν χιόνι,
η θηλή σου είναι η αίσθηση του απέραντου που με πλημμύρισε
μα δεν με άφησε να σε χορτάσω.
Τα φιλήδονα βλέμματά σου υνιά που διέσχιζαν την σάρκα μου και
στις λωρίδες του δέρματός μου μοσχοβολούσε
το μελίσσιο αίμα της παραίσθησης


Να σβήσω να χαθώ στη μέθη του ματωμένου ήλιου σου
Να ζήσω ή να πεθάνω στο τρελό παραλήρημα του κορμιού σου
Έτσι όπως σιγά και κρυφά θα εισχωρείς στους αναστεναγμούς μου
να σου χαρίσω το κάθε ψιθύρισμα της αφής μου.
Τα μάτια να τρεμοπαίζουν στο βλεφαρισμό των βογκητών μου
Και 'γω που ονειρευόμουν να σου κλέψω την αρμύρα του κορμιού σου
......................


Έσταξε μια σταγόνα νερό στο στήθος
κ' έσκυψα και την ήπια,
γεύση ανείπωτη, νερό και σάρκα
.......................


Να χάνονται τα δάχτυλα στο ίσκιο σου
να λατρέψω κάθε του γωνιά
ν' αγαπήσεις κάθε σημείο του ξανά
το βάρος του να νοιώσω