[Αθόρυφα]

"Αθόρυφα η συννεφιά σκίαζε πάλι τη μέρα μας, όσο το μικρό παράθυρο την καταχωρούσε βεβιασμένα στις σκέψεις μας/ όπως πάντα οι εικόνες του δεν μας ήταν όλες αποδεκτές, όμως μέσα από τα θολά του τζάμια την τραβούσαμε αχόρταγα/ σαν φτηνή απόδοση του ξεχασμένου ήλιου στις καρδιές μας, αυτές που καίγονταν καθημερινά από αγάπη/ η ώρα πρωινή, ξεκινούσε αυθόρμητα με ένα καφέ κι ένα τσιγάρο από αυτά που λέγαμε μέχρι χθες ότι θα κόψουμε/ όσο στο ραδιόφωνο παλιό τραγούδι έστεκε στα νιάτα μας, τα αναμασούσε, τρώγονταν για λίγο και στέκονταν μετά βουβό στην καθημερινότητα". 

Γιάννης Βέλλης