[Στις παρυφές του ουράνιου τόξου...]

του Πάρη Παπανικολάου 

Στις παρυφές του ουράνιου τόξου...

εκεί όπου σμίγει ο ουρανός με την γη

σκορπισμένη φωταψία από επτάχορδη ωδή

λάμψη φεγγοβόλα, αστραφτερή σαγήνη,

τώρα που έμελλε ν' ανταμώσουμε…

το ρομαντικό λιόγερμα της έμμετρης ευτυχίας

δοσμένοι σε μιαν ολόθερμη αχώριστη αγκάλη,

ακούγοντας τ' αηδόνια που για μας τραγουδούν

ύμνους αιθέριους, μυστηριακούς.

Η αγάπη μας η ανοιξιάτικη

ανεξίτηλη παρέμεινε στα χρονικά

και ξανά φουντώνει τώρα...

στης ψυχής την ανθερή κοιλάδα

με μπουμπούκια κατακόκκινα, λευκά

μυρωδάτα, θαυμάσια κι ωραία, καθώς

σου χαρίζω μάτια μου με υπέρτατη αγάπη

και με απόλυτη ευτυχία...

ολάκερο τον ανεκτίμητο της καρδιάς μου θησαυρό

σε δαχτυλίδι σκαλιστό, σμαραγδένιο, λαμπερό

πλασμένο στο βασίλειο των θαυμάτων

και ζητώ ιπποτικά η πριγκιπέσσα μου να γίνεις...

η λαμπερόμορφη, η υπέροχη, η σαγηνευτική

στο αέναο ταξίδι της αγάπης.