Το παραμύθι της γιαγιάς

Ιωάννης Πολέμης

Η καλοσύνη, είπ’ η γιαγιά, μονάχα η καλοσύνη·

όλα στον κόσμο χάνονται, μόνη απομένει εκείνη.

Στα λόγια της μαζεύτηκαν προσεκτικά τ’ αγγόνια.

Ω χρόνια των παραμυθιών, αθώα, ωραία χρόνια.

Έξω το χιόνι αναγελά την άγρια ανεμοζάλη

κι εδώ στα μισοσκότεινα, τριγύρω στο μαγκάλι,

που κρύβει ανάρια χόβολη κι ονείρατα ανασταίνει,

άλλο απ’ τ’ αγγόνια πρόσχαρο τα χέρια του ζεσταίνει,

άλλο με στόμα ορθάνοιχτο δείχνει την προθυμιά του,

άλλο καθίζει στην προβιά που ’ναι στρωμένη κάτου,

άλλο σταυροποδίζοντας μαζεύεται παρέκει,

άλλο στο πλάγι κάθεται κι έν’ άλλο ολόρθο στέκει,

κι όλα μαζί με μια ψυχή, μ’ έναν παλμό στα στήθη

θωρούν στα μάτια τη γιαγιά που αρχίζει παραμύθι…

Η ρόκα ξεκουράζεται στ’ άσαρκο μέσα χέρι

ώσπου ν’ αρχίσει το βαθύ κι ακούραστο νυχτέρι.