Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

του Νίκου Γκάτσου 

Εκεί που φύτρωνε φλησκούνι κι άγρια µέντα

κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάµινο

τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιµέντα

και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάµινο.

Εκεί που σµίγανε τα χέρια τους οι µύστες

ευλαβικά πριν µπουν στο τελεστήριο

τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες

και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία

κι ήταν ευχή του κάµπου τα βελάσµατα

τώρα καµιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία

άδεια κορµιά σιδερικά παιδιά κι ελάσµατα.

Κοιµήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσµου το µπαλκόνι

ποτέ µην ξαναβγείς.