Γλυκιά μου Άνοιξη....πόσο αργείς!

Κι ενώ Ηθική και Αξίες καταποντίζονται,

θορυβώδη χαμόγελα περιφέρονται,

τα πλήθη χειροκροτούν Ασυναίσθητα,

και οι Εντιμότατοι Άρχοντες,

μέσα από τα γυάλινα καταφύγια τους,

σκορπούν αφειδώς Υποσχέσεις,

και σκαρώνουν Νόστιμες αλλ' Ανούσιες ελεγείες....

Οι χαρές,

φωταγωγούνται στις Άδειες Πλατείες

από λαμπιόνια σβηστά,

την ώρα που οι Αλήθειες φιμώνονται  Βάναυσα,

και οι Ελπίδες,

κλειδωμένες στα συρτάρια της Απόγνωσης,

ελπίζουν.....Ανέλπιδες!!

Τα Όνειρα,

σε πρόωρη συνταξιοδότηση και Αυτά,

σαν κιτρινόφυλλα αίολα στους  πέντε Αγέρηδες,

ψάχνουν κάποια ρωγμή απ' τα κλειστά παραθύρια,

μήπως και κάποιο ξέμπαρκο ηλιαχτίδι,

ζεστάνει την Παγωμένη Ανυπαρξία τους.....

Και η ζωή,

τραβάει τον δικό της Γολγοθά,

μέσα από Συνθηκολογήσεις Παράνομες

και Συμμαχίες Ανίερες!!

Ω, Γλυκιά μου Άνοιξη....πόσο πολύ αργείς!!!