ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (άσμα ιβ')

του Οδυσσέα Ελύτη

Ανοιγω το στομα μου * κι αναγαλιαζει το πελαγος

Και παιρνει τα λογια μου * στις σκοτεινες του σπηλιες

Και στις φωκιες τις μικρες * τα ψιθυριζει

τις νυχτες που κλαιν * των ανθρωπων τα βασανα.

Χαραζω τις φλεβες μου * και κοκκινιζουν τα ονειρα

Και τσερκουλα γινονται * στις γειτονιες των παιδιων

Και σεντονια στις κοπε * λες που αγρυπνουνε

Κρυφα για ν' ακουν * των ερωτων τα θαυματα.

Ζαλιζει τ' αγιοκλημα * και κατεβαινω στον κηπο μου

Και θαβω τα πτωματα * των μυστικων μου νεκρων

Και το λωρο το χρυσο * των προδομενων

Αστερων τους κο * βω να πεσουν στην αβυσσο.

Σκουριαζουν τα σιδερα * και τιμωρω τον αιωνα τους

Εγω που δοκιμασα * τις μυριαδες αιχμες

Κι απο γιουλια και ναρκισ * σους το καινουργιο

Μαχαιρι ετοιμα * ζω που αρμοζει στους Ηρωες.

Γυμνωνω τα στηθη μου * και ξαπολυουνται οι ανεμοι

Κι ερειπια σαρωνουνε * και χαλασμενες ψυχες

Κι απ' τα νεφη τα πυκνα * της καθαριζουν

Τη γη, να φανουν * τα Λιβαδια τα Παντερπνα !