Και θα ρθει µια µέρα...

του Κωστή Παλαμά

Και θα ρθει µια µέρα, µαύρη µέρα!

Και η ψυχή σου, ω Πολιτεία,

θα κατασταλάξει πέρα, πέρα

στην καµαρωµένη Γη,

στου ήλιου τη χαρά, στ' Απρίλη τον αέρα.

Και στο φως θα βγει,

και ξαφνίζοντας τον ήλιο,

σα θρεµµένο απ' το δικό σου αίµα,

ένα γέλιο, ένα παράλλαµα, ένα ψέµα,

ένα κλάµα, ένα Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο.

Ο δικέφαλος αητός σου νά!µακριά

µακριά πέταξε µετ' άξια και µετ'άγια

και θα ισκιώσουν τα τετράπλατα φτερά

λαούς άλλους, κορφές άλλες, άλλα πλάγια.

Προς τη Δύση και προς το Βοριά

την κορώνα φέρνει, και κρατά

–και τα νύχια του είν' αρπάγια–

και τη δόξα και τη δύναµη κρατά˙

και το γέλιο, και το ψέµα το Βασίλειο

που γεννήθηκε από σένα µες στον ήλιο,

κοίτα, Θεέ! θα σέρνεται µπροστά

σα µπαλσαµωµένη κουκουβάγια.

Μ' όλα σου θα ζει τα χαµηλά,

µε καµιά σου δε θα ζει µεγαλοσύνη,

κι οι προφήτες που θα προσκυνά,

νάνοι και αρλεκίνοι.

Και σοφοί του και κριτάδες

του άδειου λόγου οι τροπαιούχοι,

καΙ διαφεντευτάδες

κυβερνήτες του οι ευνούχοι.

Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορµί,

ω Ψυχή παραδαρµένη από το κρίµα,

και δε θά' βρει το κορµί µια σπιθαµή

µες στη γη για να την κάµει µνήµα,

κι άθαφτο θαµείνει το ψοφίµι,

να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,

κι ο Καιρός µέσα στους γύρους του τη µνήµη

κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.

Όσο να σε λυπηθεί

της αγάπης ο Θεός,

και να ξηµερώσει µιαν αυγή,

και να σε καλέσει ο λυτρωµός,

ω Ψυχή παραδαρµένη από το κρίµα!

Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,

θα γθυθείς της αµαρτίας το ντύµα,

και ξανά κυβερνηµένη κι αλαφρή,

θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,

σαν τον κόρφο το γυναίκειο, σαν το κύµα,

και µην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα, –

για τ' ανέβασµα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα µεγάλα!