[Ετέρου, τέλος, έρωτος]

Ετέρου, τέλος, έρωτος το νέκταρ μάς μεθύσκει,

αλλά ο πρώτος τελευτά χωρίς να αποθνήσκη.

Ούτω, οπόταν άνθος τι την χείρα μας μυρώση,

αν απορρίψαντες αυτό κρατώμεν άλλο ήδη,

υπό το νέον άρωμα η χειρ μας αναδίδει

του πρώτου της αρώματος ολίγον τι λοιπόν.

Ούτω, ενώ να ψάλωμεν ζητούμεν άσμα νέον,

εξαίφνης μεταπίπτομεν λαθραίως εις αρχαίον

                       συνήθη μας σκοπόν.