[Και τα μαλλιά μου εθαύμασα. ―Πώς στέκονται ωραία]

Και τα μαλλιά μου εθαύμασα. ―Πώς στέκονται ωραία,

θα έλεγες, αν τα ’βλεπες, τι μαλακά που θα ’ναι!

― Ε! Σε γελούν τα μάτια σου, γιατί απ’ τον κουρέα

είν’ ό,τι ήλθα· αύριο να δεις πώς θε να πάνε·

ωσάν αγκάθια αχινού θα στέκουν ορθωμένα.

Την άλλη πάλι Κυριακή μπορείς να τα θαυμάζεις.

Το ίδιο με τους υπουργούς κ’ εδώ. Τους ανεβάζεις

εις το σκαμνί, στη φυλακή τους βάνεις. Στα χαμένα!

Ο τόπος διορθώνεται για μία τριμηνία

και ύστερα; Και ύστερα η ίδια ιστορία.

Να μου αλλάξεις τα μαλλιά μπορείς; Μπορείς να κάνεις

άλλους τους Έλληνας; Λοιπόν τα λόγια σου μη χάνεις.