[Απ’ έξω του Παράσχου μας τους στίχους ξέρουν όλοι]

Απ’ έξω του Παράσχου μας τους στίχους ξέρουν όλοι·

ένα λουλούδι αν κλέψουνε σε τέτοιο περιβόλι,

τι τάχα; Απ’ τον πλούσιο σαν κλέφτεις δεν πειράζει·

του παίρνει μια ιδέα του κανείς, τα λόγι’ αλλάζει

και την σερβίρει έπειτα. Το ίδιο όταν παίζει

η αδελφή σου η μικρή τις κούκλες, στο τραπέζι

σαν κάθεσθε, λίγο φαγί φροντίζει να της μείνει

και ύστερα η κούκλα της με κείνο γεύμα δίνει.

Τώρα, πιστεύω, δεν ζητείς θουρίους να τονίσω

και τον Παράσχο και εγώ να σου λιανοπωλήσω.

Αν θέλεις όμως, πήγαινε να εύρεις κάποιον άλλο

και άφησέ με, φίλε μου, σαν πώψαλλα, να ψάλλω

τα μάτια της αγάπης μου και τα ξανθά μαλλιά της.

Δεν είμαι ποιητής· μπορεί· μα ούτε μεταπράτης.