Τ’ ακρογιάλι

Ακόμα χθες εκοίταξα τη θάλασσα να τρέχει

και τ’ ακρογιάλι το ξερό με κύματα να βρέχει.

Σήμερα όλα ήσυχα και τώρα τ’ ακρογιάλι

κατάξερο απλώνεται και διψασμένο πάλι.

Είναι η μοίρα του, ζωή μια μέρα να του δίνει

η θάλασσα και αύριο νεκρό να το αφήνει.

Γιατί δακρύζω; Αχ, γιατί σου μοιάζω ακρογιάλι:

τη μίαν μέρα μ’ αγαπούν και με ξεχνούν την άλλη.