Ξόδεμα και ξόδι / Κώστας Καναβούρης

Εχετε δίκιο που δεν με ξέρετε.

Ο,τι χρήματα είχα τα ξόδεψα για μένα,

Τα υπόλοιπα έπρεπε να τα ξοδέψω

Σε κηδείες

Σε λιτανείες

Σε βροχές

Σε θάλασσες

Και σε κάτι απογεύματα όπου κανείς.

Σαν Κυριακής απόγευμα κάτι απογεύματα,

Εχετε δίκιο.

Ο,τι χρώματα είχα τα ξόδεψα ποντάροντας για μένα

Σε κάτι απογεύματα μιας Κυριακής

Που να τη λένε Ντοστογιέφσκι και αορίστως παρατατικό

Και τσάι σαλονιού στην ώρα του ακριβώς

Μιας επανάστασης

Που είναι η ώρα αυτή, σφαγή,

Επί σκοπόν και πυρ.

Εχετε δίκιο.

Ετσι σαν λύπη ξόδεψα τα χρήματα της Ιωνίας

Τις σερμαγιές της Αλεξάνδρειας

Και τ' άγια δισκοπότηρα της μακρινής Συρίας

Που στάζαν μέθη του χαμού και ήτανε για μένα.

Ολόκληρη γυναίκα ξέφυγε

Οπως ξεφεύγουν τ' αποστάγματα των μαθηματικών

Και των νεκρών παιδιών της πιο μικρής μας Αρκτου.

Εχετε δίκιο που δεν με ξέρετε.

Ποιος να γνωρίσει ποιον σε κάτι εκατόμβες

Μέσα στα καταγώγια και στους πολέμους

Και μέσα σ' ό,τι περίσσεψε σε άσωτες θρησκείες.

Εχετε δίκιο.

Το λέει και το Σύνταγμα

Το λέει και ο Μπολιβάρ

Το λέει κι ο Αθανάσιος Διάκος

Το λέει κι ο Λόρδος Μπάυρον

Σε Σχολική Παράσταση Πορνείου:

Το ξόδεμα είναι το ξόδι

Πώς να γνωρίσεις τον νεκρό;

Ενας φτωχός της ύπαρξης

Κι οι άλλοι να του βάζουνε πουλιά

Και χρήματα μέσα στις τσέπες

Αδημονώντας όμως μη και το τέλος δεν συμβεί

Μη και το σώμα μαθευτεί πως δεν υπήρξε

Σε όλους τους λειμώνες της σφαγής.