Στον αιώνα ή ωραία σαν θάνατος μητέρα (μικρό απόσπασμα) / Κανδύλας Θάνος

- Ἐδῶ πού ἦλθες δέ θά βγεῖς

Φόβο μέ λένε, κι ὅσοι

Παλέψανε μ’ ἐμένα

Μές στό σκοτάδι πᾶν’ χαμένοι.

Κι ἄλλοι πού ξεφύγανε

(Νομίζανε ὅτι εἴχανε ξεφύγει)

Σέ σκλαβιές πού ’χει ἡ ζωή

Ξεπέσανε καί πᾶνε:

Ἡ πρώτη πίστη ὀνομάζεται

Τή δεύτερη, ἐλπίδα τήνε λένε

Τῆς Σφίγγας ἄρρητο μυστικό καί

Αἴνιγμα, ἡ τρίτη παραμένει.

Ἄν μέ νικήσεις, τίποτα ἄλλο

Στόν κόσμο αὐτόν δέ θά γυρέψεις.

Ὅλα σοῦ δίνονται μέ μιᾶς

Στόν ἄφοβο ὅλα ὑπακούουν

Καί ζῶα καί πουλιά,

Τυφλή ὑποταγή: ἀγρίμια

Ἄνθρωποι, φυτά

Ὅλη ἡ γῆ προσκυνημένη.

Στά λεξικά μέ ἀναφέρουνε

Γιό τῆς Ἀφροδίτης καί τοῦ Ἄρη

(Ποιός ξέρει ἀπ’ τά θεϊκά;

Ἀνθρώπων ποταπές ἐπινοήσεις)

Λοιπόν, θά ’ρθεις νά μέ νικήσεις;

***

Ὅλες οἱ ἐξουσίες

Μέσω τῆς δικῆς σου πάντα

 Ἐναντίον σου. 

Γιατί ’ναι πολλά τά ἔχει τους

Πολλά τά δεσμωτήρια

Ἄλλα τά βλέπεις

Τά πιό πολλά ὄχι. 

Δέν εἶσαι ἐδῶ Γιά νά προσκυνήσεις θεούς καί δαίμονες.

Γεννήθηκες γιά νά χαρεῖς καί νά πονέσεις

Νά ἐρωτευτεῖς, νά χορέψεις, νά τραγουδήσεις

 Νά συνεργαστεῖς μέ φύση καί συνάνθρωπο

 Ἕνα μέ τή φύση˙ δέν εἶσαι ἐσύ ὁ δυνατός

Οὔτε κι ὁ ἐλάχιστος.

Ὅλα στή γῆ ζοῦν μέ ἔρωτα καί θάνατο

Δέν ὑπάρχει ἄλλο, ἄλλη ζωή ξανά ἐδῶ˙

Μία εἶναι καί δεύτερη δέν ἔχει.

  Ἄς ἀφήσουμε στή φύση

Τό μερτικό της τοῦ θανάτου. 

Ἐμεῖς δέν ἤρθαμε γι’ αὐτό

 Γιά κανενός τή δόξα

 Οὔτε καί νά γονυπετήσουμε

Τήν προσευχή νά ποῦμε

Ὄχι δέν εἶναι σκοπός μας

Οὔτε κανένα νόημα

Ὑπάρξεως ἔχει.

 Ἡ γῆ ὑπῆρχε καί μπορεῖ

 Δίχως ἐμᾶς νά ὑπάρξει.


.............


Ώρα να πηγαίνω,
Πριν τ' άγριο ρόδο μαραθεί
Κι ο κόσμος γεμίσει ενοχή, ξανά
Ξανά για ν' αγαπήσω. 

Όσοι μες στην αγάπη μείνατε
Μες στην αγάπη  συνεχίστε

Όσοι νυστέψατε απ' αγάπη
Η ώρα ήλθε ΄ν' αγαπήσετε

Κι απ' την αγάπη 
Όσοι ζωντανοί, ξανά
Στον έρωτα περάστε

Πριν τ' αόρατο χέρι, πριν 
Την σκοτεινή καρίνα
Τ' άλλο του κόσμου ευωδιά
Κα το μισό αλήθειας που δεν δίδεται.

Μια δωρεά γονιού προς τέκνο παροχή
Που μόνο ο θάνατος ορίζει
Εγγυητής πάντα κι αθόρυβος
Εκτελεστής της διαθήκης.

Όλα του κόσμου μυστικά
Και επτασφράγιστο κοντράτο

Όλου του κόσμου κλειδωνιά
Μα το κλειδί χαμένο.

Πας να φιλέψεις γείτονα 
Το σπιτικό σου κλέβει

Πας να ορμηνέψεις το παιδί 
Κι εκείνο σε δαγκώνει.

Όλα ενάντια, πιο και απ' τον άνεμο
Φυσάει, φυσάει από παντού ...

Μια βάρκα μόνη κι αδειανή
Λυτή κατά το πέλαγο 
Τρίζει το ξύλο
Ακυβέρνητη ...