Τώρα πιά...

Κάθε που βραδιάζει, φυτεύω όνειρα

και τα χαράματα θερίζω απελπισιά,

μιά και τάχει πνίξει του Φεγγαριού το νερό!

Στην θερμοκοιτίδα του ύπνου μου,

παύω να εκκολάπτω όνειρα πλέον

και υποτάσσομαι κατ' ανάγκην,

στης Σκληρής Μοίρας...την θέληση!

Και,

είναι αυτό μιά αιτία,

που βουρκώνουν τα μέσα μου,

ενώ, οι πεθυμιές, μου δαγκώνουν τα χείλη.

Τώρα πιά,

που τα χρόνια το κεφάλι μου ασπρίσαν,

καθισμένος σ' ένα απόβραχο

και κοιτώντας μιά θάλασσα ακύματη

μακριά από ελπίδες και όνειρα,

αφού τα περιθώρια στενέψαν,

ψάχνω τους στίχους να βρω,

γιά μιά ζωή που έχει βουλιάξει,

μαζί με της υπομονής μου το καϊκι.