Κάθε φορά που χαράζει

Κάθε φορά που χαράζει,

με τυφλώνει το πρώτο φως της ημέρας!

Απ' το μισάνοιχτο παραθύρι της παρθένας Αυγής,

αχνοφεγγίζουν του Παραδείσου οι Πύλες

κι ένα τσουβάλι όνειρα ελπίζουνε,

πως τούτο το νιόφερτο χάραμα,

τη δικαίωσή τους  θε να βρούνε...

Ευθύς, τα μάτια μου σφαλλώ

και κλείνω μέσα μου ερμητικά,

όλες της γης τις ομορφάδες!

Πάνω από τη λίμνη την απέραντη,

αγριοπερίστερα και ερωδιοί

μες την γαλήνια ευρυχωρία,

μου κάνουν ώρες- ώρες την τιμή,

κουβέντα να πιάσουνε μαζί μου!

Μου λέν, πως πάνω από κάθε μου πληγή

το να οδύρομαι και να θρηνώ, 

είναι απολύτως περιττό,

αφού, ο χρόνος και το θαύμα της ζωής,

τη Λύτρωση, στην ώρα τους θα φέρουν!!