ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

 
Έλα, σταγόνα μοναχική, εικόνα θάλασσας λυπημένης
Δείξε της, πού ο τόπος της πτώσης σου στο νερό,
το σημείο εκείνο
Αν τα χρώματα ξεχώριζες
Όπως τα κύματα γνωρίζεις και αριθμείς το καθένα με
δείκτες ονόματα
Θα εξηγούσες, έχοντας κάθε δικαίωμα να ακουστείς
Απώλειες λόγων και πράξεων, σκέψεων ομοίως
Τρόπαια αριθμώντας, στην ώρα του έρωτα, νύχτα της
νύχτας μου, ονομάζοντάς την νικηφόρα.
            Δείξε της, αυτούς που νικήθηκαν, τελειωμένους σε
σεντόνια ασπίδες, ανήμπορα γυμνοί, παραδομένοι
σε κρεβάτια, χώμα, όρθια, σε τηλεφωνικούς
θαλάμους, στα πίσω αυτοκινήτων καθίσματα,
σύννεφα, εκεί ο τόπος πεδίο της, ίπταται
εγκαταλείποντας τρελαμένους στις κορυφές των
λόφων, γερόντια πια, λησμονημένα, όλους όσους
τελείωσε αποσπώντας τροφή, αλλού αυτή την
επόμενη στιγμή, όπως την προηγούμενη στιγμή
ωραία.

Έτσι όπως φυσάει, η κουρτίνα κρέμεται έξω από το
                                                                        παράθυρο
 
Το μεσημέρι απομακρύνετε, κρεμασμένο έξω από
                                                                    το παράθυρο
Μια δροσιά ήρθε, μιας σταγόνας και μόνης,
          κρεμασμένης έξω από το παράθυρο
Εκείνης της ομορφιάς που απόμεινε στο σημείο
εκείνο της πτώσης, την ώρα του έρωτα, της
νύχτας νύχτα μου, από το παράθυρο έξω και
μέσα.