άρνηση

εμείς στο σκοτάδι

κι εσείς στο φως

ίσως πάλι

να είσαστε εσείς στο σκοτάδι

κι εμείς στο φως

ποιος ξέρει;

κάποτε οι άνθρωποι

μιλούσαν μεταξύ τους

με λόγια απλά

πετούσανε τις λέξεις

κι αυτές αβίαστα κυλούσαν

στα μέτωπα των άλλων

σαν σταγόνες

τις νύχτες εμείς κοιμόμαστε

κι εσείς συλλαβίζετε

παγωμένα ρήματα

σε μια τετράγωνη οθόνη

κι όταν εσείς κοιμάστε το πρωί

εμείς καταμετρούμε στο φως

τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας

έτσι ο κόσμος

αναπτύσσεται ασύμμετρα

σε δύο όχθες

να

τώρα εμείς πονάμε

κι εσείς χαζεύετε βιτρίνες

κι όταν εσείς πονάτε

εμείς κοιτάμε αλλού

στον κυβερνοχώρο

σας φορτώνουν γνώσεις

με λαμπρότητα

και χαίρονται

αρνιόμαστε

μένουμε στις σκιές των βιβλίων

που αγαπήσαμε

μένουμε στις σιωπές των ανθρώπων

που μας μίλησαν

μένουμε σʼ έναν κόσμο

που χάνεται

κι ας χανόμαστε μαζί του

εσείς τρέξτε

πετάξτε φύγετε μακριά

η νέα ζωή σας ανήκει

δεν σας προλαβαίνουμε πια

κι ούτε θέλουμε

να σας προλάβουμε

αρνιόμαστε

γεια σας