η κάμαρα

μια κάμαρα

όλη κι όλη

με τυφλά παράθυρα

και κλειδωμένες πόρτες

στο ταβάνι

κρεμασμένες οι μνήμες

στο πάτωμα

χαραγμένοι οι δρόμοι

και στους τοίχους

ζωγραφισμένα τα όνειρα

εσύ στο ενδιάμεσο

ζητάς ισορροπίες

χειρονομείς μιλάς γελάς

πονάς

μεγαλώνεις και μικραίνεις

υπάρχεις

ψάχνοντας την Αλήθεια

με τα χρόνια

οι μνήμες πληθαίνουν

τα όνειρα στοιχειώνουν

οι δρόμοι λιγοστεύουν

κατεβαίνεις

κάθε μέρα λίγο πιο κάτω

ώσπου οι δρόμοι

γίνονται τελικά τελεία

πάνω από το σώμα σου

ενώ οι μνήμες και τα όνειρα

εκφωνούν

τον επικήδειό σου

μέσα στην κάμαρα που έζησες