ΑΧΝΟΣ ΛΥΓΜΟΣ.

Κορμια παρθενα και ανεγγιχτες ψυχες,
με ουρλιαχτα δειλης ασυδοσιας,
τις καταχρησεις ενος κοσμου αφοριας,
γευτηκα,μαρτυρησα καιρο..

Κοιταζε ο μεθυσμενος σκυλος,
τα βροχινα ταξιδια,στου καπελου μου το γεισο,
λιγωνει τη φωνη μου και την τρωει,
ενα ακουρδιστο ρολοι που θ΄αφησω..

Δεν μ΄αρεσει που ολα φαινονται σα βραδυ,
που με βουλιαζει μια γελοια υποταγη,
ουτε που ολα τελειωνουν στο σκοταδι,
και τελικα ειν' σα να ερχονται πρωι...