Ο ΡΥΘΜΟΣ

Ο ρυθμός που συνέχει το σύμπαν
Κι ωθεί τα ουράνια σώματα να ερωτεύονται
Τους γαλαξίες να παντρεύονται
Και να σμίγουν
Ακυρώνοντας έτσι αιώνες πολιτισμού
Σε μια ώρα παροξυσμού ευλογημένη
Όπου τα κάστρα της μοναξιάς πέφτουν
Κι η αλυσίδα ακυρώνεται των φαινομένων.
Σε μια στιγμή όλα φωτίζονται
Χωρίς να προλάβουν ν’ αντικατοπτριστούν
Στον κόλπο τ’ ουρανού
Βουλιάζουν στο βυθό της θάλασσας
Για ν’ αναδυθούν ως αμοιβάδες
Ως κοχύλια,
Αμμωνίτες
Και αχάτες.
Κοχλίας του χαμού ο Γαλαξίας μας
Πηγαίνει ν’ αρραβωνιαστεί την Ανδρομέδα του
Επιβουλευόμενος έτσι την αθανασία
Των πυραμίδων,
Τη σιωπή της Σφίγγας,
Την υστεροφημία των Φαραώ,
Και τα γραπτά μας
Παρανάλωμα πυρός
Στο κοσμικό καμίνι,
Όπου θα τρέξουν όλα τα χαμίνια
Να ζεσταθούν,
Να ψήσουν κάστανα
Και να χλευάσουν
Την τόλμη μας την ποιητική.
Μόνο ένα αηδόνι θα δακρύσει
–Από κάποιο αστέρι μακρινό–
Κι ο κύκνος ο συμπαντικός
Θα τραγουδήσει το στερνό του το τραγούδι.