Ράγισαν οι καθρέφτες

Ράγισαν οι καθρέφτες
Και τα είδωλα πήραν τις πρωταρχικές τους όψεις.
Γυμνοί πια στο έλεος του κόσμου
Ότι μας προστάτευε ήταν μια ιδέα
Που σαν πεινασμένος κόρακας
Στράφηκε στο μυαλό που την έθρεφε.
Οι μαρμάρινοι στύλοι της ιστορίας
Γίνανε η αντανάκλαση της ντροπής μας
Και η ζεστή στεγανή μήτρα που μας αποχαύνωνε
Τώρα μας φτύνει σαν ψαροκόκαλα στη χαρτοπετσέτα.

Και η μόνη προίκα όλων των χρόνων μας
Του ομφάλιου λώρου η θηλιά
Στον λαιμό μας καδένα.