Της μνήμης

…Και τώρα που έληξε η γιορτή,
Τώρα που έπαψαν οι μουσικές,
Η οχλαγωγία και τα σκουντήματα του πλήθους,
Τώρα που τα πυροτεχνήματα σκορπίστηκαν στη νύχτα,
Τώρα
Πάλι
Μείναμε μόνες
Εγώ
Και η μνήμη μου,
Αυτή η ξένη,
Αυτή η υπερκινητική αμοιβάδα στην παλάμη μου
Που σε κάθε της κίνηση
Διαιρείται,
Πολλαπλασιάζεται,
Αλλάζει χρώματα κι εκφράσεις,
Υφή,
Οσμή
Και σχήμα.
Αλλαξοπιστεί και αυτοαναιρείται.
Ξεγλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μου
Και πέφτει επάνω στο πληκτρολόγιο
Κι έτσι όπως σπαρταρά επάνω στα πλήκτρα
Άθελά της
Γράφει ποιήματα
Για πράγματα
Που πιθανόν
Να μην συνέβησαν ποτέ.

Μα δεν έχω άλλη επιλογή
Από το να την πιστέψω.