Πτώση/ Στεφανάτου Ζωή

Εγώ τους Αγίους μου τους αποκαθήλωσα.
Ύστερα κοίταξα ψηλά
Κι ήταν άδειες οι βαριές κορνίζες.,
Ξεφτισμένα τα στολίδια.
Έμεινα χωρίς Θεό…
Κι άρχισα να κόβω κομμάτια σάρκας
Και να τα στηρίζω στους τοίχους με σκουριασμένα καρφιά.
Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα για να θαυμάσει το μακάβριο θέαμα.
Αυτό έγινα…
Κομμάτια σάρκας κρεμασμένα σε παλιά καρφιά
Και ασυνάρτητα λόγια.
Ο Θάνατος.