Σιωπή / Ζωή Στεφανάτου

Μιλάμε με πάθος για την ψυχή…
Ψυχή,
ψυχή και πάλι.
Κουρασμένη πάντα
και γεμάτη,
πλούσια όσο δεν βλέπουν τα μάτια,
όσο εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ.
Δεν φτάνουν οι λέξεις, δεν αρκούν.
Αφήστε την, να την δέρνει ο αέρας και η βροχή.
Όχι, κανένας περαστικός δεν θα τη σκεπάσει
με χιλιοφορεμένο σακάκι.
Κανείς δεν θα της τείνει ένα χέρι να σηκωθεί.
Εκεί τάχθηκε.
Στο έδαφος, ελεεινή,
να τραγουδούν την γύμνια της
οι ξεπεσμένες πριμαντόνες.
Και η Ανάσταση να αργεί…