Αίγιο

Αίγιο που σε κουβαλάνε τα μητρώα μας, τα παιδικά μας

χρόνια και οι σχολικές εκθέσεις...

Με την ωραία Αιγιώτισσα εργάτρια στη Βιομηχανία όπλων
Με σταφιδέμπορους ,τσουλίτσες και βλαχολεβέντες στη σειρά
Να κλείνουνε μ’ αγροτικά τους δρόμους
Με μπουρζουάδες δεύτερης διαλογής αγράμματους
και δημοκράτες με σημαία ευκαιρίας
Τους πέντε κρεμασμένους από την κατοχή να αιωρούνται
ακόμα στην πλατεία
Και τις κλεμένες Κυριακές ακίνητες στα σταυροδρόμια
Αίγιο πένθιμο κι αστείο σαν εμβατήριο της Φιλαρμονικής
Με ηρωικούς φιλάθλους και θαμώνες των σκυλάδικων
Με φίλους κάλπηδες και πεταμένα χρόνια
Αίγιο ξεχασμένο σαν τα σπίτια του Συνοικισμού
Και την αβάσταχτη απουσία του Πανάγου
Αίγιο άχρωμο σαν τη ζωή εργάτη της χαρτοποιίας
πόρνη που όταν γεράσει πάει ταχτικά στην εκκλησία
Αίγιο που σκοτώνεις τους προφήτες και θυσιάζεις στα είδωλα
απόψε που με παίρνεις από πίσω σαν σκιά
έχω μες στο μυαλό μου ομίλχη και ποιήματα σκισμένα

Ψάχνω να βρω ποια πόλη αγάπησα επιτέλους.