Η πατρίδα μου γλώσσα δεν έχει |
λουλούδια άχρωμα, δέντρα άοσμα, |
πέτρες που μουλιάζουν στον καιρό |
στην υγρασία των αιώνων. |
Μιά δίκοπη λαλιά |
ένας γενναιόδωρος αντικατοπτρισμός |
την πόρτα θ'άνοιγε στο φως της ιστορίας |
Η άνοιξη ανυπόμονη θα'βαζε στην Τράπεζα |
των συναλλαγών & των υποτιμήσεων |
την ανιδιοτελή της ανθοφορία |
το βλέμμα περιμένοντας και το χέρι |
που θα διέτρεχε τον κυματισμό του ενθουσιασμού |
Η γλώσσα μου πατρίδα δεν έχει |
με τα κουπιά λιμνάζει σπασμένα |
με τα όνειρα δεμένα πλαγιάζει. |
Σελίδες
▼
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου