Φοινικιά μου ψηλή και λιγόπειρη,
σε νησί τού Ειρηνικού ή του Ινδικού,
σε πέτρα από βασάλτη ριζωμένη,
ποιος πρέπει να 'ν' ο δρόμος τού καραβιού μου
για να σε βρω;
Τα μάτια σου κλείνουν σαν άνθη τού κρόκου τη νύχτα
κι η γραμμή τού προσώπου σου
μου θυμίζει το σχοινί των γερανών
που ανεμοπορούνε πλάι-πλάι το φθινόπωρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου