χρονικό

Δεν είναι φώτα, και τριγμοί

είναι η ζωή μου

—κρωγμοί, λυγμοί, στιγμή

τρέχουν οι ρίμες μα θα δείξουμε πυγμή—

είναι η ζωή μου αυτό το θάμπωμα

ψάχνω τα χέρια μου, τις μέρες που περνούν

μέσα σε φώτα και σκοτάδια μουσικές

υπόγεια δίχως μιαν αυγή

ψάχνω τα χέρια μου· το πρόσωπό μου.

Λοιπόν

(τώρα μιλάμε ακόμα πιο σιγά)

ετούτα τα παράξενα σημάδια

που θα μπορούσες, ίσως, φώτα να τα πεις

αλλά μονάχα τις φορές που σβήνουν

είναι η ζωή μου η ίδια σκορπισμένη

σ' όλους μα σ' όλους τους ανέμους

που φύσηξαν πάνω στη γη

απ' τον καιρόν οπού 'γραψε

το πρώτο της μηδενικό

γύρω απ' το φως του ήλιου.

(Εδώ

δε λένε

μήτε

καληνύχτα).