Το ποίημα που χάθηκε

Μου ξέφυγε στους λαβύρινθους του διαδικτύου
Καθώς περιφερόμουνα σε άγνωστους
Και σαγηνευτικούς δικτυοτόπους.

Τώρα ποιος ξέρει πού περιπλανάται
Δίχως περιβολή κι αχτένιστο
Δεμένο χειροπόδαρα με ακτίνες Χι
Και Ρω κι υπεριώδεις και υπέρυθρες.

Σε ποια αστέρια κι αστεροειδείς
Πλανήτες και απλανείς
να βρήκε, το φτωχό μου, καταφύγιο;

Έτσι κι αλλιώς, εγώ για δεύτερη φορά
Θα σε πενθήσω, φίλε μου,
Γιατί το ποίημα που χάθηκε
Προοριζόταν για μνημόσυνο.

Θα προσπαθήσω όσο μπορώ
Αυτό το ποίημα που χάθηκε
να το αναστήσω από μνήμης.

Προοριζόταν για μνημόσυνο.
Μνημόνευα στιγμές ανεπανάληπτες
Που εγώ για δεύτερη φορά τις έχασα.
Και που πλανώνται τώρα στις ιστοσελίδες.

Θα προσπαθήσω ν’ αναστήσω
Το ποίημα που χάθηκε στους λαβυρίνθους
Του Είναι και του Τίποτα.

Θα ‘τανε κάτι σαν ανάσταση για σένα, φίλε μου.