Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπειρουσιν, ουδέ θερίσουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά (Ματθ. 6:26)
Μη φοβηθήτε λοιπόν, πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις (Ματθ. 10:31)
Είχα ένα φίλο αλήτη
που περνούσε από το σπίτι
κάπου κάπου για βεγγέρα
να μου πει μια καλησπέρα.
την τραγιάσκα του στραβά
μαυρογκρίζα και καφιά
και κουστούμι πάντα ίδιο
και με μπόρα και με ήλιο.
Δίχως "μέλλον", δίχως στέγη,
πάντα σφύριζε με κέφι!
Δίχως έγνοιες και σκοτούρες
όσα πάνε κι όσα 'ρθούνε...
Όταν μ' έβλεπε τα βράδια
με πρησμένα τα ποδάρια
απ' τους δρόμους της ημέρας
έβαζε -θυμάμαι- γέλια...
Κούναγε το κεφαλάκι
και μου τσίριζε λιγάκι
ειρωνικά. Σαν πεθάνεις
τα λεφτά τι θα τα κάνεις;
Την αυλή μου είδα τώρα
χιονισμένη και η μπόρα
λυσσασμένη μαστιγώνει.
Τώρα είπα θα παγώνει
ο φτωχός μου ο αλήτης
-αν δεν ήταν μακαρίτης!-
για να μάθει να γελάει
τη ζωή. Όταν μου σφυράει
μία γνώριμη φωνή
πίσω απ' το αχνό γυαλί
και στο ξύλινο περβάζι
να ο αλήτης διασκεδάζει.
Ήταν πιο παχύς! κι ωραίος!
πιο ζεστά από με ντυμένος!
Και τραγούδαγε με κέφι
"Δόξα τω Θεώ που μ' έχει".
Πορτινός Σπύρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου