Λίλιτσκα (αντί επιστολής)

Η μυρωδιά του καπνού πλημμύριζε τον αέρα.

Δωμάτιο –

το κεφάλι στο κόλαση του Κρουτσενίχ*.

Θυμήσου –

Μπροστά σ’ αυτό το παράθυρο

για πρώτη φορά,

χάιδεψα τα χέρια σου, αλλοπαρμένος.

Σήμερα κάθεσαι εκεί,

με σιδερένια καρδιά.

Άλλη μια μέρα –

Και θα με διώξεις,

αφού με βρίσεις, ίσως.

Στο θολό προθάλαμο για ώρα πολλή δε τολμώ να μπω

το χέρι μου κρέμεται σα σπασμένο μέσα στο μανίκι.

Θα φύγω τρέχοντας,

το κορμί στο δρόμο θα ρίξω.

Εξαγριωμένος,

θα χάσω τα λογικά μου,

και θα εξαφανιστώ μέσ’ την απόγνωσή μου.

Μην το κάνεις αυτό,

αγαπημένη,

καλή μου,

έλα να χωρίσουμε τώρα!

Έτσι κι αλλιώς

Ο έρωτας μου –

Είναι ζύγι βαρύ βλέπεις –

Κρέμεται πάνω σου

Όπου κι αν πας.

Έλα στην τελευταία κραυγή να βγάλουμε

τη θλίψη των παραπόνων μας.

Αν με δυσκολία σκοτώνουν τον ταύρο, -

Εκείνος φεύγει,

Και ξαπλώνει στα δροσερά νερά.

Εκτός από τον έρωτα σου,

Δεν έχω

Θάλασσα,

Ενώ στο έρωτα σου και στο θρήνο ανάπαυση δεν βρίσκω.

Σαν θελήσει να αναπαυτεί ο κουρασμένος ελέφαντας –

Ξαπλώνει αυτοκρατορικά στην καυτή άμμο.

Εκτός από τον έρωτα σου,

Δεν έχω

Ήλιο,

Και δεν ξέρω πού είσαι και με ποιον.

Κι αν έχεις τόσο πολύ βασανίσει τον ποιητή

Εκείνος

Θα αντάλλασε τα χρήματα και τη δόξα με την αγαπημένη του

Και δεν έχω

άλλο χαρούμενο ήχο

Εκτός από τον ήχου του αγαπημένου σου ονόματος.

Δεν θα πέσω απ’ τη σκάλα,

ούτε φαρμάκι θα πιω,

κι ούτε το αποτσίγαρο πάνω από το φρύδι θα σβήσω.

Πάνω μου,

εκτός από το βλέμμα σου,

δεν έχει εξουσία η κόψη κανενός μαχαιριού.

Αύριο θα λησμονήσεις,

ότι σε έστεψα,

ότι τη ψυχή σου με έρωτα χρωματιστό έκαψε,

και τις ματαιόδοξες ημέρες το ανεμοδαρμένο πανηγύρι

Θα ξεσκίσει τις σελίδες των βιβλίων μου …

Των λέξεων μου οι στεγνές σελίδες

Θα υποχρεώσουν, άραγε,

να αναπνέουν διψασμένα;

Δώσε τουλάχιστον

στην τελευταία τρυφερότητα να στρώσει

το βήμα σου που απομακρύνεται.

26 Μαΐου 1916,

Πέτρογκραντ