Σ’ αυτόν που την ζωή

¨Ο πονήσαις δε νόω και προμάθειαν φέρει’
ει δ’ αρετά κατάκειται πάσαν οργάν ,
αμφότερον δαπάναις τε και πόνοις ,
χρή νιν ευρόντεσσιν αγάνορα κόμπον
μη φθονεραίσι φέρειν γνώμαις
επί κούφα δόσις ανδρί σοφώ
αντί μόχθων παντοδαπών έπος
ει πόντ’ αγαθόν ξυνόν ορθώσαι καλόν .¨

( Σ’ αυτόν που την ζωή του αφιέρωσε όλη
σε στόχους ευγενείς και δεν λογάριασε
ούτε μόχθους ούτε δαπάνες , ο έπαινος
χωρίς τον φθόνο , του ταιριάζει .
Κι’ αν είναι εύκολο στον ποιητή
το λόγο τον καλό να αρθρώνει
κι’ ένα μνημείο να υψώνει ,
αμοιβή των μόχθων του ,
που και τους συμπολίτες του
τιμά και των προγόνων την γη ,
κι’ αυτήν επίσης ).