Οι μοίρες δυσανασχετούν

¨Μοίραι δ’ αφίσταντ’ εί τας έχθρα πέλει ομογόνοις
αιδώ καλύψαι .
Ού πρέπει νών χαλκοτόροις ξίφεσιν ούδ’ ακόντεσσιν
μεγάλα προγόνων τιμάν δάσασθαι .
Μηλά τε γάρ τοι εγώ και βοών ξανθάς αγέλας
αφίημ’ αγρούς τε πάντας, τους απούρας αμετέρων
τοκέων νέμεαι πολύτον πιαίνων κού με πονείν
τεόν οίκον ταύτα πορσύνοντ’ άγαν αλλά και σκάπτον
μόναρχον και θρόνος ω πότε Κρηθείδας εγκαθίζων
ιππόταις εύρηθαι λαοίς δίκας – τα μεν άνευ ξυνάς
ανίας λύσον άμμιν, μη τι νεώτερον εξ αυτών
αναστάη κακόν . ¨
( Οι μοίρες δυσανασχετούν, όταν η εμπάθεια,
το μίσος χωρίζει αυτούς, που έχουν μέσα τους
το ίδιο αίμα και λησμονούν το χρέος τους
και το καθήκον .
Δεν αρμόζει και σε μένα και σε σένα,
απόγονοι ευπρεπών πατέρων,
να λύσουμε με το σπαθί και με το δόρυ,
τις διαφορές που μας χωρίζουν .
Σου αφήνω όλα τα πρόβατα καθώς και τα κοπάδια
των κόκκινων βοδιών’ καθώς και τους αγρούς,
που τώρα εσύ καλλιεργείς, που συνεχώς αυξάνουν,
κορυφώνοντας τον άμετρο πλούτο σου.
Όλα αυτά που απ’ τους γονείς μου άρπαξες.
Δεν μ’ ενδιαφέρει, αν όλα αυτά τον πλούτο σου
ανεβάζουν και την τύχη σου .
Όμως το σκήπτρο του μονάρχη και τον θρόνο,
που ήταν έδρα του γιού του Κρηθέα
και μοίραζε το δίκαιο σ’ αυτόν τον φίλιππο λαό,
ας μου τα δώσεις, μήπως άλλο, ένα άλλο κακό,
αιφνίδια, ξεφυτρώσει ).