Φεγγάρι, στο λαιμό φορώ,
και τόχω φυλαχτό μου,
και σε το βράδυ καρτερώ,
που σ΄είδα στ΄ όνειρό μου..

Φεγγάρι δεν ορμήνευσα,
τις φάσεις του μυαλού σου,
εσύ κερνάς στον κόσμο μου,
και γω ζω στου δικού σου.....

Κι οι δυο μαζί πάνω στην γη...
χάντρες σε κομπολόι..
όσες χαρές κι αν ζήσουμε..
δεν θα γίνουμε σόι....

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΕΝΕΤΗ ΓΚΟΓΚΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΕΝΕΤΗ

Αστρα κατηφορίζετε στα όρη στα λιβάδια
άστρα που βλέπετε ανθρώπους να πονούν
σε μια στροφή και τα δικά μου χνάρια
πίσω αφήνουνε φωνές που μ΄ αγαπούν

Άστρα που γλυκοκλίνετε το μάτι στα λουλούδια
κείνα την νύχτα, που στους γυαλούς ανθούν
πάρτε τον πόνο μου και κάντε τον κομμάτια
σ΄ ένα γκρεμό, καθώς θα σβήνουν, να καούν.

αγρίεψε πάλι ο Ζέφυρος
για να σου κεντήσω
άλλους ανέμους ήσυχους
που θα τους συναντήσω

πέρα στον δρόμο τον στενό
απόκρημνης Μαρίτσας
που αγριοκάτσικα φιλούν
την βλαίνη σάπιας γλίτσας

ρόικα στο δρόμο φύτρωσαν

Ο Ολυμπιακός ύμνος

Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα
του μεγάλου, του ωραίου και τ' αληθινού
κατέβα, φανερώσου κι άστραψε 'δω πέρα
τη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού.
Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,
στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
και με τ' αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουνε μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
αρχαίο πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός...



* * * Ο ύμνος παραγγέλθηκε στον ποιητή τον Μάϊο του 1895 από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, ύστερα από επιμονή των Δημ. Βικέλα και Τιμ. Φιλήμονος. Η παραγγελία θεωρήθηκε σαν μια νίκη της Δημοτικής. Μελοποιήθηκε από τον Κερκυραίο μουσουργό Σπύρο Σαμάρα και απετέλεσε τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων, που ωργανώθηκαν στο Στάδιο το 1896. Από το 1952 είναι ο επίσημος ύμνος των Αγώνων και ακούγεται από τότε σε όλες τις τελετές έναρξης στα Ελληνικά.

Ερωτικό κάλεσμα

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις , έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

Από τη συλλογή "Τα αντικλείδια", εκδ. Στιγμή