ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

                   

Και μη θαρρείς πως πραγματικά επαναστατείς
όταν εγκαλείς την προνοητικότητα του ψεύδους
πάνω από τα ερείπια των ήσυχων καιρών
ούτε κι όταν βίαιες ανατροπές καθαγιάζεις
σε μέρες ευφρόσυνες άδηλων συμφορών,
γιατί η συγχορδία ολοφυρμών και απειλών,
ενός πυροβολισμού και μιας αυτοκτονίας,
επανάληψη είναι κι ας μοιάζει πρωτοτυπία,
γνώριμες αθωότητες και της συνήθειας πιστώσεις,
συστράτευση αβίαστη κι εξαγνισμού παράσταση

για την ύποπτη φυγή και την αθώα επιστροφή.

Αλόγιαστη κι ασύνταχτη η υποτέλεια του νου,
η διαφάνεια στέγασμα στις ύστερες εκτιμήσεις
κι ευδόκιμη προσαρμογή η άσκηση της αλήθειας,
στου χρόνου την επανένταξη και τις μαρτυρίες.
 
Κι αν λεύτερο πνεύμα της ευταξίας αντιστέκεσαι,
την ευνομία των επινίκιων θεσμών αμφισβητείς
κι ο λόγος σου πρεσβεία ιδεών δοκιμάζεται
στην ιστορία που ρητόρευσε δίκες και θυσίες
και διαφέντεψε σε μνήμες και αλήθειες,
δύσκολο ν’ αρνηθείς την εποχή σου,
αυτή που ως ασκητισμός είχε προηγηθεί,
με τις επίνοιες,τα εφικτά και τ’ ατελέσφορα,
κι ακόμη δυσκολότερο ως ασκητής ν’ απαλλαχτείς
από τη σωτηρία της προσφοράς και της συντριβής

που η πλάνη της μοναδικότητας περιποιεί.